nieprzystosowana do życia!!!!!!!!

nie znoszę żadnych wielkich spotkań, spędów rodzinnych, grili, obiadków, imienin, urodzin i innych spędów... :-( miałam chłopaka 2 lata i jak odeszłąm to poczułam taką ulge, że nawet nie wiem jak to opisać... czuję się w końcu sobą, wspaniale i mam spokój, mój były już mnie nie ciaga po barach, nie namawia do obiadków rodzinnych, imienin i innych takich... chyba jestem samotnikiem :-) ale nareszcie odnalazłam spokój i wiem, czego chcę a cczego nie, przestałam udawać...

Skąd ja to znam?? :) I jeszcze do tego sztuczny uśmiech.

ja też :O przynajmniej nieprzystosowany do życia ale nie wiem w sumie czy z musu czy z charakteru... bo jakoś nigdy nie miałem życia towarzyskiego więc może jak bym miał to jakoś bym to przeżył :O

miło, że ktoś mnie rozumie :-) w rodzinie i wśród znajomych uchodzę za dziwaka, co to nigdy do baru nie pójdzie, na impreze też nie itp. ale wali mnie to!!!! :-) w końcu jestem szczęśliwa :-) że nie musze udawać i dorosłam do tego, by nie robic rzeczy, które chcą inni :-)

a ja wygrałem życie ---- skoro nie miałeś życia towarzyskiego to może byś to polubił, ja mam doświadczenie, skromne, ale mi i tak starczy i powiem Ci, że nie ma czego żałowac... absolutnie żadnej przyjemności nie ma na patrzenie pijących osób, którzy robią z siebie małpy i jeszcze udaja że to takie cool ... matko! żenada!

chyba jesteście jeszcze bardzo bardzo młodzi ludzie. Kto z nas lubi na przykład imieniny zy urodziny cioci czy wujka czy dziadka czy babci? No kto? Bo ja nie. Ale czy mówi Wam coś słowa: SZACUNEK DO STARSZYCH? No i może też jeśli macie wyobraźnie, to wyobraźcie sobie siebie samotnych za jakieś 40 - 50 lat? Czy nie ucieszy Was, że przyjdzie do Was mądry wnuk czy wnuczka, zapyta "co słychać", pocałuje w policzek, przyniesie kwiatka - choć na chwilkę i bez wielkich słow odrobina ciepła, szacunku, pamięci? No, ludzie, proszę Was, zastanawiajcie się nad sensem niektórych spraw, nad więziami rodzinnymi, nad uczuciami innych....

chyba Was utrułam, sory, idę robić obiad :P więc bez odbioru.

Ja też tak mam a mam lata duuuuuużo. I kręcę wizyty wnuczków. Byłam jestem i będę samotnikiem.

Z imprez rodzinnych wypisałam się jeszcze jako nastolatka i od tego czasu nigdzie nie chadzam. Mam to samo w stosunku do imprez wsród znajomych i w ogóle wychodzenia gdzieś. Wole być sama, tyle.

dokładnie sie z tobą zgadzam realistko

\"nie ma na patrzenie pijących osób, którzy robią z siebie małpy i jeszcze udaja że to takie cool \" hmmmmmm..... chyba nie wszyscy, co? \"chyba jesteście jeszcze bardzo bardzo młodzi ludzie.\" 24 to chyba nie tak mało... w moim przypadku :O \"że przyjdzie do Was wnuk czy wnuczka\" wpierw to trzeba mieć dziewczynę/faceta, zależnie od płci, dzieci i one dopiero potem... jakoś nie wydaje mi sięaby do nieprzystosowanych samotników stała kolejka pratneów :D

oj młodziutka to ja też nie jestem ;-) mam 26 lat i myslę o przyszłości (ktoś zarzucił, że nie!) i właśnie jak patrze w przyszłość to nie widzę nikogo wokół siebie i mnie to nie przeraża. Babcią nigdy pewnie nie będę, ale nie mam nic przeciwko kameralnym spotkaniom i nie wiem co ma do tego wnuczek z kwiatkiem... a jesli chodzi o imprezy--- to nie wiem, ale mnie wkurza jak koleżanki udają wielkie panie profesorki, nauczycielki, dami i inne a jak idą na imprezę to schleją się i wyrabiają takie rzeczy że szkoda mówić, albo nigdy nie palą, ale w towarzystwie czemu nie? o zachowaniu facetów wolę się nawet nie wypowiadać... dla mnie to wszystko jest po prostu chore i jeden wielki okropny teatr!