mam dość, poradźcie, bo oszaleję

nie wiem od czego zacząć, żeby wyjaśnić, na czym polega mój problem... zacznę od tego, że z wyglądu byłam raczej zawsze typem kujona. kiedyś nie było mnie stać na droższe oprawki, więc nosiłam naprawdę beznadziejne. w podstawówce i gim nabawiłam się kompleksów. byłam uważana w klasie przez chłopaków za tę najbrzydszą. potem to się zmieniło, przez wakacje poznałam w nowej pracy mojej siostry różnych facetów, sporo starszych ode mnie, którym się podobałam (nic z tego nie było;), chodzi mi jedynie o to, że przekonałam się, że jednak mogę się podobać i w ogóle). ale piętno tych wszystkich przezwisk zostało dalej. potem był ogólniak, trochę flirtów z kolegą z klasy, wszyscy widzieli jak kręcimy ze sobą, ale nic z tego nie wyszło.. generalnie sytuacja wygląda tak: mam niecałe 20 lat, nigdy właściwie nie miałam chłopaka, jedynie jakieś przelotne znajomości. całowałam się tylko z jednym kolesiem i od jakiegoś czasu mam obsesję po prostu: że zawsze już będę sama, że nigdy nie założę rodziny, że nikt mnie nie chce:O z tym chłopakiem mi nie wyszło (bardzo to odcierpiałam).. rozmawiałam nieraz z kumpelą, która też jest od zawsze sama.. ona twierdzi, że jak idę ulicą to faceci na mnie zwracają uwagę, nieraz sama widziałam, że ktoś mi się przygląda.. ale no właśnie:( boję się, że i tak będę sama już:(

przepraszam za przydługi tekst:( i widzę błąd: z oprawkami chodziło, że nosiłam swego czasu beznadziejne okulary;) teraz już tak nie jest... proszę doradźcie:O czy serio już będę sama? czy ja się wkręcam:(

jakbyś pisała o mnie sprzed kilkunastu lat :) Dobrą metoda na pozbycie sie kompleksów jest pójście na politechnikę na jakiś zdominowanyprzez mężczyzn kierunek ;) Jeden semestr wystarczy (przynajmniej mi wystarczył). A że zmarnuje sie rok? Wg mnie to całkiem opłacalna wymiana : rok za resztę życia bez kompleksow :)

dzięki za radę, ale to odpada, studiuję teraz bardzo humanistyczny kierunek, więc polibuda odpada:P ale co ja mogę zrobić, żeby zmienić swoje podejście?:O

nic

pochodź trochę na imprezy :) jak sie paru facetów zacznie do Ciebie kleić, to sama dojdziesz do wniosku, że to nie dlatego, że taka bystra jesteś, tylko dlatego, że się podobasz fizycznie :)

Ja mam 25 lat i dopiero od 2 lat szaleje z dziewczynami. Trzeba chcieć coś zmienic w sobie. Nikt Ci nie pomoże. Odwagi.

skoro wiesz ze sie podobasz facetom to po co narzekasz:D? zreszta jak bedziesz sie użalała nad sobą to nigdy nikogo nie znajdziesz... trzeba byc wesołym energicznym spontanicznym i usmiechniętym..to działa!!:D

narzekam, bo w końcu nikogo nie mam:( a jak idę na dyskotekę to jakoś się nikt do mnie nie klei, więc?:O

i co to znaczy: chcieć coś zmienić w sobie:( nie wiem jak zmienić swoje nastawienie w ogóle:(

to moze zacznij doceniac zycie na "wolnosci" :D? a moze za duzo o tym myslisz..i kazdego napotkanego faceta traktujesz jako kandydata na partnera?

Więc siedź w domu i się dołuj. Zostaniesz sama, bo z takim podejściem też bym Cię nie chciał. Nie masz pewnie zainteresowań i za dużo myślisz.

popieram Carlosa:P ja na miejscu faceta tez bym nie chciala takiej zdołowanej panny

znam to podobna sytuacja tylko e ja nie myslałam o facetach wszyscy tez mnie uwazali mnie za kujonka choć moim zdaniem nia nie byłam to ich sprawa i tez sie zakocham w gosciu i tez w liceum i tez wszyscy wiedzieli oj chyba pisze moj sobowtór

ma kazdy to o to nie chodzi !

yhym świetnie... jestem zdołowana, bo to jest mój problem. mam zainteresowania, które są związane z moimi studiami, mam też inne. na uczelni czy w obecności innych ludzi jestem uważana za kogoś dowcipnego, inteligentnego.. bo taka jestem. tylko czasem nachodzą mnie takie myśli.. a wy od razu, że jestem zdołowana i pewnie nie mam zainteresowań:O

i wolę myśleć za dużo, niż wcale:P jak carlo rossi i emilka

Nie, nie będziesz sama, nie martw się. Żyj! :)

no wiadomo trzeba mysleć..ale bez przesad! zeby cie to zeżarło od środka?:P po co udręczac sie takimi sprawami...zyj chwilą! ciesz sie tym co masz (tylko nie pisz ze nic nie masz :P:)

trzeba chcieć się zmienić i to robić, każdego dnia konsekwentnie małymi kroczkami do celu, kiedyś też się bałam wychodzić do ludzi... dziś wychodzę za często :P (mi pomógł też alkohol - ale generalnie tego wspomagacza nie polecam)

żyje normalnie, chodzę na imprezy, na dyskoteki, studiuję, uczę się, spotykam się ze znajomymi. tylko u mnie jest taka specyfika, że na roku mam zaledwie kilku chłopaków, z innymi kierunkami nie mam jak się zaznajomić:O kicha pod tym względem...