... Samotne wieczory, smutek, pustka...

Jak sobie radzicie dziewczyny ze stanami pustki, osamotnienia, oczekiwania za czyms , co nie nadchodzi (a moze za kims?) Jest lato a ja nie mam za bardzo z kim wyjsc. Facet, ktory mi sie podoba, jest daleko, kolezanki maja mezow, dzieci i swoje sprawy. Ja mam taka prace, ktora wykonuje w domu, wiec do ludzi wychodze rzadko. Wieczory sa najgorsze. Samotne, smutne, chlodne i nijakie. Nie wiem jak sie otworzyc na ludzi i swiat. Jestem z natury niesmiala. W dodatku nie ciesze sie sympatia wsrod kolezanek i znajomych. Wiem, mam trudny charakter, czesto wieje ode mnie chlodem, dystansem, ale to przez niesmialosc, a dwa to nie lubie wokol siebie ludzi byle jakich, ktorzy mi nie odpowiadaja. Boje sie i zarazem odstraszam... Dodam, ze dorastalam w patologicznej rodzinie (alkohol, zmiany partnerow mamy, awantury, ubostwo, brak poczucia bezpieczenstwa itp..) Od dziecka bylam sama w swoim swiecie, moze to ma jakis wplyw na to, jaka jestem dzis? Nigdy nie korzystalam z porad terapeuty, a moze powinnam. Chcialabym zasypiajac moc sie do kogos przytulic, kogos wyjatkowego. Chcialabym kochac, czuc... A chyba nie umiem... Ehh :(