.. DEPRESJA ..

Witam wszystkich serdecznie Postanowiłam założyć temat dotyczący depresji, która wbrew pozorom dotyka wielu ludzi. Niektórzy zdają sobie z tego sprawę, inni tłumaczą to \"gorszym okresem\", ale suma sumarum depresja jest poważną chorobą, z którą nie jest łatwo się uporać. Jak się u Was depresja objawia? Leczycie się, bierzecie jakieś lekarstwa, chodzicie do psychologa? Ja cierpię na depresję od roku. Młoda jestem, ale życie bardzo mnie doświadczyło - i to niestety negatywnie. Moje objawy są trochę schizowe, no ale cóż: - potrafię śmiać się z pewnej rzeczy, po czym po chwili wpaść w dziki płacz/szał - huśtawka nastrojów niesamowita, a okres dojrzewania mam już dawno za sobą - nie chce mi się nigdzie wychodzić, nie mam ochoty na spotykanie się z przyjaciółmi, nie odpisuje na smsy, na gadu. Czasami kładę się do łóżka i leżę niemyśląc o niczym. Jakbym była jakimś warzywkiem... - bezsenność - leżę zmęczona, chce mi się spać, a zasnąć nie mogę... Pół nocy potrafię nie spać, a przewracać się z boku na bok. A jak już w końcu zasnę to nikt nie jest w stanie mnie dobudzić. - koszmary senne i dziwne odgłosy jak już zasypiam. Jakby jakiś szum, pisk, nie wiem co to jest, ale przeraża mnie to. A sny takie, że potrafię przez sen płakać. - nic mnie już nie cieszy jak kiedyś. Jeszcze półtora roku temu duszą towarzystwa byłam, wszędzie mnie pełno było, a teraz? Teraz do wszystkiego mega negatywnie nastawiona. Zwłaszcza do mężczyzn, bo to dzięki nim cierpię na depresję... - stałam się arogancka, bardzo nerwowa, ironiczna, złośliwa, a nawet agresywna. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać. A jak to u Was się objawia? Wyleczyliście się z depresji? Co ją spowodowało?

A skad jestes?

z Łodzi

Czyżby nikt na kafeterii nie cierpiał na depresję?

tu wszyscy cierpią na depresję

Propomuje przeniesc ci sie z tym temaztem na forum zdrowie i uroda bo na ogolnym to sami zboczence i podszywacze siedza ktorzy prawdopodobnie teraz wala konia albo wcinaja piaty batonik snickers :S

Na pewno nie wszyscy, ale myślę, że znajdzie się trochę osób które mają problemy z depresją... Chyba, że ja jestem jakimś wyjątkiem...

do BellaArek -> nie... dzięki

Jakbym o sobie czytała... pół roku temu. Dobry psycholog, leki, wsparcie zaufanych przyjaciół i wyjdziesz z tego. Nie będzie łatwo i niestety długa droga przed Tobą:( Ale się uda! Tylko musisz bardzo chcieć. I nie poddawaj się. Rób rzeczy na siłę. Ja trzymam za Ciebie kciuki

qwertz: a jakie leki brałaś? W ogóle jak wygląda rozmowa z psychologiem? Jeśli pójdę do lekarza państwowego, to aby na pewno się postara mnie zrozumieć? Czy tylko zada kilka pytań, wypisze receptę i sajonara? :/

Nie wiem, jak to jest z lekarzem państwowym. Ja chodziłam do takiego zaprzyjaźnionego. Zresztą... nie chcę Ci radzić, bo ja popełniłam wiele błedów. Długo ukrywałam fakt, że coś ze mną jest nie tak. Udawałam, że jest w porządku. Aż zabrakło mi siły zupełnie. Nie poddałam się (czyt. nie zabiłam się) z dwóch powodów. Pierwszy to moja matka. Drugi... nadarzyła się okazja wyjazdu. Skorzystałam. Uciekłam od wszystkiego i wydawało mi się, że jak zacznę od nowa, to będzie lepiej. Było, ale tylko na początku. Potem znowu wróciło:( Pół roku temu znowu załamanie. Ale wtedy postanowiłam, że się nie dam. Obdzwoniłam wszystkich, przyznałam się znajomym (kilku uciekło, kilku zostało) na siłę wychodziłam z domu, poszłam do tego zaprzyjaźnionego psychologa, zmieniłam pracę... Dzisiaj się zastanawiam, jakie to dziwne było, gdy płakałam każdego dnia, dy zamykałam się w domu. Musisz działać, żeby nie stracić tyle czasu ile ja. Ja już tego nienadrobię:( \"Mój\" psycholog rozmawiał ze mną dłuuugooo. A wlaściwie ja mu ryczałam, a on słuchał.W końcu ktoś komu mogłam powiedzieć wszystko. I chyba to mi bardziej pomogło, niż leki. Ale leki musisz brać. Ja brałam za krótko. Nie chciałam. W końcu było mi wszystko jedno, a nie było nikogo, kto by mnie zmusił. Pieprzona choroba!!!

Ja póki co skłonności i myśli samobójczych nie mam, Bogu dzięki... Ale zdaję sobie sprawę z tego, że jeżeli nie podejmę się leczenia, to prędzej czy później zacznę o tym myśleć. Wyleczyłaś się już w 100%? Już tamte czasy, czasy depresji, w ogóle Cię nie dotyczą?

jaka jest wasza sytuacja rodzinna? jak myslicie co jest sednem..? dlaczego lapiecie te dolki?

Moi rodzice są alkoholikami.. Kiedyś byłam bita przez mężczyznę, inny okłamywał mnie i później sama miałam problemy z policją, zostałam zdradzona przez mężczyznę. Tego nie da się opisać w kilku słowach. U mnie się po prostu skumulowało... I pękło to we mnie... rok temu.. nie dałam rady udźwignąć takiego bagażu doświadczeń

Nie wiem, czy w 100% Chciałabym. Jednocześnie czuję, że to siedzi we mnie i czeka na odpowiednią chwilę:( Do tej pory zdarza mi się płakać bez powodu, nie spać w nocy, zmuszać się do wyjścia z domu. Nadal mam napady paniki. Jestem nadwrażliwa, przeczulona, zdystansowana. Przez te lata zmieniło się całkowicie moje podejście do życia i ludzi. Ale wiesz co? Jest jakiś pozytyw. Depresja sprawia, że lądujesz na dnie. Czujesz się jak zero. A jak się spowrotem wdrapiesz na górę, to jesteś dużo silniejsza. I nawet jak ktoś będzie chciał Cię sponiewierać, to będziesz mieć to gdzieś. W końcu byłaś już na dnie i nie jest już takie straszne. Paradoksalne... I nauczyłam się cenić drobne rzeczy. Szukać dobrych stron. Nie przejmować się drobnostkami, głupimi ludźmi.

Jak to się zaczęło? Dobre pytanie:( Niby nic. Studia dały mi w kość, facet mną pomiatał, trochę kłopotów ze zdrowiem, idiotyczna sytuacja rodzinna, zero wsparcia i przeświadczenie, że o takich rzeczach się nie mówi, że trzeba je dusić w środku..\"nie mów nikomu, co się dzieje w domu\". Aż pewnego dnia dowiedziałam się, że ktoś z rodziny miał wypadek (poważny wtedy, ale jest już ok) i dotarło do mnie, że wcale nie jest mi tak go żal. A potem pomyślałam, że muszę być kompletnym zerem skoro moje problemy są ważniejsze i moimi problemami bardziej się przejmuję, jak czyimś zdrowiem. I poszło. Z dnia na dzień przestałam wychodzić z domu. Zerwałam kontakty. Planowałam, jak się zabiję:(

tak od tego pytania, od genezy sie zaczyna.. mysle ze autorka powinna napewno wybrac sie do psychologa, bo to chyba zaduzo czynnikow aby sobie samemu poradzic; ja tez miewalam takie schizy, kiedys z domu nie wylazilam, wszystko i wszystkich olewalam, plakalam... za wspomnieniami, z obawy o przyszlosc, czasem z byle powodu. teraz mi przeszlo w pewnym sensie samoistnie (tzn. bez pomocy innych) nie wiem jak to sie stalo, nie chce juz do tego wracac, aczkowliek czasem nawraca, ale nie w takiem stoponiu jak kiedys:)

Patrząc na to i czytając wszystko, widzę, że czeka przede mną długa droga... Nie wiem czy się przyznać rodzicom i moich problemach... Chyba nie ma to najmniejszego sensu, bo i tak machną ręką i stwierdzą, że to chwilowe :/ Beznadziejnie mieć swiadomość, że cierpi się na depresję....

ja leczę się na depresję,byłam u psychiatry,dostałam leki,niestety leczenie jest długie ale dobrze dobrany lek i życie zaczyna się na nowo-moze to wydać sie nieprawdopodobne ale to tak jest

a po odstawieniu lekarstw depresja nie wraca?

może wrócic ,dlatego trzeba być całe leczenie pod kontrolą i lekarz w odpowiednim momencie odstawi leki najpierw powolo zmniejszając dawkę ale nie martw sie o powracającą depresję,teraz idź do lekarza bo sama nie dasz rady,a rodzicom nic nie musisz narazie mówić

depresjaaaa... dlatego ja powiedziałam tylko tym, którym mogłam zaufać. Liczyłam, że mnie nie zawiodą, a wesprą (jak to się odmienia???:D). Nie wszyscy się sprawdzili. Prawdziwych przyjaciól...

ja tez miewam naloty depresji,wychowywalam sie w domu z alkoholikiem,teraz mam 28 lat dalej mieszkam z rodzicami,nie moglam sie uczyc w takich warunkach,wiec dopiero teraz zaczelam studiowac,mam nadzieje,ze po studiach sie stad wyprowadze,bo ciagle niedosypiam i chodze snieta w pracy przez nerwowa atmosfere w domu,na dokladke brat zaczal pic,wiec jest juz dwoje alkoholikow,w tym jeden,ktory sie leczy.prywatnie nigdy mi sie nieukladalo mimo,ze jestem atrakcyjna kobieta,mam pecha w milosci zostalam zdradzona przez swoja jedyna milosc,pozniej oszukana w drugim zwiazku,a teraz gdy przyzwyczailam sie,ze wszystko idzie mi pod gore jest jakby lepiej,nikt by sie nie zorientowal,staram sie byc wesola i dowcipna i nikt nie podejrzewa co przezywam w domu,zreszta nikt tego nie zrozumie,to trzeba przezyc Wiem,ze bede samotna i to mnie najbardziej przytlacza,nie moge zaprosic nikogo do domu,a po drugie nikt chyba nie potrafi mnie kochac,radze sobie sama,ale jest mi bardzo ciezko depresja podobno potrafi wracac w momencie kiedy cos nie przyjemnego dzieje sie w naszym zyciu kiedys bralam bardzo drogie leki,nie psychotropy,tyko cos podobnego,bez skutkow ubocznych,bez efektow ospania itd takie,ktore pobudzly do zycia i pozwalaly na usmiech,bo niczym sie nie przejmowalam,bralam ze 3 tygodnie i odstawialm,bo prochow nie bede brala,zreszta przepisal mi je internista,a bez psychologa nie moze wydawac za duzo recept. pozdrawiam autorke topiku,najwazniejsze to uwierzyc w siebie