Zmieniam się z buntownicy w panią domu

Powoli sie zmieniam i wcale mi nie jest z tym źle.... zawsze miałam w tyłku sprzatanie w domu, gotowanie obiadow i cała reszte praktycznie ciagle sie bawiłam , nie dalam sie zaciagnac do garów ale od kad mamy nowych znajomych, ktorzy maja 3 dzieci i tylko on zarabia na rodzine, ona zajmuje sie dziecmi. duzo czasu spędzam z jego zoną i widze jak ona ma czysto w mieszkaniu z 3 małych dzieci! a my w dwojke mieszkajac mamy zasyfione mieszkanie, malo tego ciągle obiady pyszne, chlop wraca z pracy do domu ma ugotowane, mieszkanie pachnie i wiecie co powoli albo zaczynam dojrzewac albo po prostu to co widze u nich na mnie tak działa ale przychodzac od niej do siebie do domu zabieram sie za sprzatanie a przynajmniej probuje cos zrobic . wczesniej weszlam do domu zabijalam sie i porozrzucane buty na przedpokoju potem szlam do kompa.. powoli wszystko sie zmienia , charakter bez zmian ale jakos dojrzewam chyba do roli matki rowniez :) glupi mi np kiedy ona przychodzi do mnie z dziecmi a ja mam porozrzucane papiery na podlodze bo ona z 3 dzieci nigdy by do tego nie dopuscila a ja bezdzietna nie mam czasu sprzatnac albo mam milion roznych innych pierdul na glowie... powiedzcie taka kolej rzeczy ? nie wiem co sie ze mna dzieje ale wcale mi to nie przeszkadza .

brawo

con gratulations

:* :)

a tak w dwóch zdaniach ?

czyzby kazdy tu lubil kury domowe ?

to chyba taki naturalny proces. ja tez obserwuje jak to sie "stazeje" w sensie zmieniam. nawet mi sie nie chce spijac za bardzo, zeby nastepny dzien nie byl stracona na kaca. imprezowac mi sie nie che. gadam z siostra o obiadach i zakupach i jej dziecku. przestalo mi sie dogadywac z mlodszymi znajomymi ... oj to juz nie to co czasy studenckie.... ale etz jest bardzo fajnie. kazdy wiek i etap ma swoj urok.