Jestem nieśmiała

Czuję, ze życie przechodzi mi obok nosa. Gdy tylko jestem w jakimś towarzystwie nawet nie nowym to od razu myślę, że oni mnie nie lubią i na pewno później będą się ze mnie śmiać. Nie odzywam się w towarzystwie bo wydaje mi się ze na niczym sie nie znami będę gadać głupoty a wszyscy mnie wyśmieją. Mam mało znajomych bo zawsze myślę, że nikt nie chce utrzymywać kontaktu z kimś takim jak ja. żeby się z kimś zaprzyjaźnić muszę go spotkać wiele razy i czuć ze ta osoba chce mnie poznać. Mam 25 lat i nie miałam nigdy chłpaka. Z dziewczynami jeszcze jakoś gadam ale z facetami w ogóle nie potrafię rozmawiać. Nie jestem brzydka czy gruba, jestem po studiach. ale po prostu nie umię utrzymywać znajomości a czasem w ogóle ich nawiązywać. To jest straszne. Gdy ktoś zleci mi coś do roboty nawet banalną rzecz to boję się ze źle to zrobię i ręce mi się trzęsą Mam wrażenie ze ludzie mówią ze jestem głupia, nieinteligentna i nudna. Znakomicie jeżdże samochodem a wczoraj podwoziłam chłopaka z sąsiedztwa i po prostu jechałam jakbym była na 1 godzinie jazdy na kursie prawa jazdy. Jak jade nawet z tatą w aucie to się gubię i stresuje ze źle jadę. Jak jadę sama to po prostu jest idealnie. Uważam ze na niczym sie nie znam. Nie mam hobby i nie mam żadnej pasji dlatego ze uważam ze nic nie potrafię więc nawet to czym sie pasjonuję to będzie nieudane w moim wykonaniu. natomiast kiedy jestem w domu w towarzystwie siostry, jej chłopaka, i mojej mamy a także znajomej którą znam od dziecka to jestem żywiołem, buzia mi sie nie zamyka, jestem dowcipna, opowiadam ciekawe rzeczy i historie, żartuje cały czas. Bo po prpstu ich znam i nie zależy mi na ich opinii bo wiem ze mnie lubią.... Do psychologa też nie pójdę bo nie mam na to pieniędzy a pozatym się wsydzę.Nie radzę sobie ze sobą. Chciałabym żyć normalnie. Czy jest na tym forum ktoś kto miał tak jak ja i poradził sobie z tym? Proszę o pomoc lub radę.

lepiej isć.

Dzięki Wam bardzo :) Micel koperek : ja jestem ze śląska więc nie dasz rady mnie rozkręcić :) ale wiesz co, myślę że to byłoby najlepsze co może być! Mieć właśnie takiego kumpla bądź koleżanke który dobrze znałby mój problem i pomógł by mi to przezwyciężyć. Ale myślę ze lepiej kumpla bo z koleżankami to jest tak ze jak jedna jest żywiołowa w towarzystwie a druga cich a to ta cicha zostaje w jej cieniu. Tylko jak kogoś takiego poznać - tu koło się zamyka. Stary prawiczek : pracuję na sobą... I właśnie nie mam takich barier żeby zapytać nieznajomą osobę o godzinę, nawet jak jadę w pociągu 5 godzin to potrafię nawiązać krótki kontakt z współpasażerami bo wiem ze te osoby są z innych miast , prawdopodobnie nigdy w życiu już ich nie spotkam i mam gdzieś co sobie o mnie myślą. Ale najgorzej z ludźmi z mojego miasta, z ludźmi z akademika, z tymi którzy mnie znają choćby z widzenia i mogę się na mój temat zgadać bądź wypowiedzieć. Z nieznajomymi takimi których już prawdopodobnie nie spotkam nie mam aż takiego problemu.

\"Aha , jak jesteś w towarzystwie to nie milcz bo to wtedy cie wyśmieją. Lepiej gadać głupoty , wtedy przynajmniej bedziesz smieszna i wszyscy będą cie mieli za taką która potrafi rozbawić i jest nie do rozszyfrowania.\" Kolego co ty pleciesz!?