czuje się starzej niż w rzeczywistości mam lat

Nie wiem po co to piszę. Nie wiem, czy ktoś zechce to przeczytać. Może licze, że nie jestem sama. Może jest ktoś z takim samym problemem, choć nikomu nie zyczę... Zaczne od tego, że mam dopiero 16 lat i jak to sie mówi jestem nad wiek dojrzała. Niekoniecznie w aspekcie fizycznosci, ale bardziej w sensie mentalnym. Niczego mi nie brakuje- wychowuję się w normalnym domu; rodzice kochają, utrzymują- mam wszystko. Żadnych kłopotów w szkole, w kontaktach z ludźmi też bez większych problemów. Powinnam czuć sie spełniona, ale jest inaczej. Na każdym kroku odczuwam, że ktoś tam u góry pomylił się, co poskutkowało złą datą w metryczce. Czuję się, i zazwyczaj zachowuję, jak dużo starsza osoba. Osoby, które wiedzą o moim problemie, to potwierdzają, wiec nie jest to żadne urojenie (niestety). Może gdybym miała te magiczne 18 lat problem byłby mniejszy, ale teraz jestem jeszcze zależna od rodziców. Niczego mi nie wolno. O wszytsko muszę pytać ich- czy mogę wyjsć, kiedy moge wrócić, czy mogę to czy mogę tamto. Czuję sie jak w klatce. I uwaga- nie chcę żeby to zabrzmiało jak zwykłe narzekanie nastolatka. Ja po prostu chcę sie czuć w przynajmniej minimalnym stopniu niezależna.; odpowiedzialna za swoje czyny. Jestem poważna, czasem irytuje mnie ta zgorzkniałość i cynizm z jakim podchodzę do życia. Żyję świadomie (tzn zawsze pamiętam o konsekwencjach), a dorośli myślą, że cieszę się młodzieńczą beztroską. Ktoś uwięził dusze doświadczonej 40-latki w ciele młodej dziewczyny. Nie ufam ludziom, nie wierze w miłość, nie wierzę w prawdę itp. Nasączona pesymiznem żyję często zwiijając się w spazmach bólu i bezradności. Czy ktoś z Was ma tak samo- rozumie mnie choć w małym stopniu- chętnie nawiążę taką internetową znajomość z pokrewną (pewnie równie nieszczęśliwą) duszą.