Czekam na księcia, a co!

Jestem sama, ale nie biadolę. Chciałabym założyć związek, ale z człowiekiem dla mnie wyjątkowym, którego szczerze i z wzajemnością pokocham, z bratnią duszą, z kimś, jak to leciało...?, przy kim się postarzeję i przed kim nigdy mi nie będzie wstyd... Poznaję wielu ludzi, chodzę na randki, ale nie wchodze w przypadkowe związki... Za dużo wokół mnie i tu, na kafeterii, takich. Dziewczyny zaczynaja sie spotykać z pierwszym facetem, który je zechce, a jest w miarę do przeżycia z wyglądu i charakteru. Nic do niego nie czują, ale jest miły, więc wmawiają sobie wielkie uczucie. Oczywiście będąc z nim są superwierne, na innych facetów nawet nie patrzą i wielu przed nosem przelatuje szansa na miłośc prawdziwą. Po kilku latach jest mdło, nudno i właściwie nie wiadomo jak, patrz http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=3851641. No ale trzeba i wypada, więc wychodzi się za mąż za tego faceta, on się żeni i potem mijamy na ulicach te szare, zmęczone kobiety, nieszczęśliwe w małżeństwie, tych zgorzkniałych mężczyzn, którzy już nie wiedzą, czego chcą od życia... Ja wolę poczekać. Albo spotkam prawdziwą miłość albo trudno, będę sama, przynajmniej nikogo nie unieszczęśliwię.