Taki oto problem. Zobaczcie sami.

X jest moim pierwszym facetem. Mam 18 lat. Jest starszy, ma wiecej obowiazkow, ma malo czasu wolnego. Tak bardzo bym chciala nadal z nim byc, czescej sie spotykac, bardziej zblizyc do siebie. Bo jestersmy krótko i dzieli nas jeszcze bardzo wiele aspektów. Na kazda rzecz, która uznam ze on zrobil nie fair w stosunku do mnie- fochuje sie. Inaczej juz nie potrafie. Probowalam spokojna rozmowa- nic do niego wtedy nie dociera. Przerzuca wszystko w żart. A ja nie potrafie juz inaczej, kiedy wide ze on nie dzwoni kilka dni- obrażam sie. Kiedy cokolwiek zrobi nie tak, obrazam sie. Nie chce juz bawic sie w takie cos, ale inaczej juz nie potrafie... Ratunku bo sie juz zagubilam w tym wszystkim :O

W związku bardzo ważne jest aby spełniać swoje oczekiwania i potrzeby (oczywiście pójście na kompromis jest też czasami bardzo wskazane). Z tego co piszesz widać, że nie zgadzacie się zupełnie co do tego jak ma wyglądać wasz związek. Oczywiście przesadą jest spędzanie z drugą osobą całego wolnego czasu i telefony też nie muszą być codziennie, ale kilka dni to już przesada. Ja nigdy się nie fochałam na facetów i zawsze mi się to wydawało wymysłem przewrażliwionych na swoim punkcie panienek, aż do czasu mojego ostatniego ex. Zupełnie nie mogliśmy się dogadać i czułam, że choć mu wyjaśniłam o co mi chodzi on to olewa. Zakończyłam tę znajomość, bo nie podobało mi się to co się ze mną dzieje, że robię się taka obrażalska i z wiecznymi pretensjami. Może powinnaś poszukać rówieśnika, który ma podobną ilość obowiązków do ciebie, jest na podobnym etapie w życiu, macie więcej wspólnych życiowych doświadczeń i podobne oczekiwania co do związku?