Trudne życie z mężem8230.!!!!

Wyszłam za mąż za rozwodnika z dzieckiem, dziecko mieszka z nami….tak naprawdę nie wiem, dlaczego nie zostało z matką, bywa tam raz na 3,4 tygodnie, matka rzekomo wciąż kształci się, ma pracę, prowadzi firmę, a chłopiec nie chce tam też specjalnie bywać. Dziecko ma skończone 7 lat, wychowywane było od maleńkości przez ojca, bo jego matka podobnie jak teraz (kończy niby już trzecią uczelnię) kształciła się i miała inne sprawy….żyje nam się ciężko….albo raczej tylko mi!!!! Mam często pretensje do męża, że jestem sama w tym związku, że on organizuje sobie wciąż czas z synkiem (dziwi się że nie chcę jechać na kolejne wyścigi czy cały wolny dzień grać w chińczyka) , mąż nie umie zaakceptować że dziecko może się samo pobawić, samo pobyć ze sobą, samo odrobić lekcje, samo usnąć czy załatwić się)….mąż usypia synka codziennie, często też z nim zasypia, więc śpię sama, a dlatego że kompletnie wszystko z nim robi to wciąż jestem sama….budzi go, ubiera, karmi (czasami dosłownie), w wolny dzień puszczają sobie gry, bądź grają w gry planszowe, oglądają telewizję wtuleni w siebie, siedzą gdziekolwiek razem (tzn syn mężowi na kolanach), nie mamy nigdy szansy porozmawiać- bo mały przybiega i pyta o czym rozmawiamy, wtedy mąż mu tłumaczy – ale chyba zbyt wiele jak na jego wiek, obraża się jak rozmawiamy ze sobą a nie z nim, że cokolwiek robimy ze sobą…choć tak nie bywa, jak usłyszy naszą rozmowę, to każe natychmiast tacie przychodzić do siebie, na wakacjach będąc w jednym pokoju, mąż musiał kłaść się ze swoim synem, bo ten nie pozwoli aby położył się ze mną- w domu już sobie to wywalczyłam, ale jak wspominałam i tak usypiając go często zasypia przy nim. W samochodzie siada zawsze z przodu, z tyłu jak zdarzy się jest obrażony…..więc jestem numer 2 cały czas. Wiedziałam, że nie będę najważniejsza, ale też nie wiedziałam że będzie aż tak źle….rozmawiałam wielokrotnie z mężem o tym, ale on uważa, że to ja się izoluję…owszem…..ale ja chciałabym mieć też swoje życie z mężem, choć przez godzinę dziennie…..ale nie ma na to szansy dlatego jest mi tak źle i wciąż w coś uciekam…np. kolejną książkę….a może to moja wina, bo to nie moje dziecko (a o swoje staramy się długo i coś nie wychodzi), może nie potrafię tego tak zaakceptować jak by to zrobiła prawdziwa matka???? Poradźcie mi proszę, kocham męża, uwielbiam jego synka, piorę, gotuję im, bawię się i spędzam czas, ale czy dziecko nie da nam szansy pobyć razem, czy zawsze musi siedzieć między nami, kazać mówić sobie o czym rozmawiamy, siedzieć z gośćmi naszymi do późnych godzin bo tato jeszcze go nie uspił , a on musi wiedzieć o wszystkim???….czy tak to jest…czy ja czegoś nie rozumiem…i na pewno nie chodzi o zazdrość mojej osoby, on taki jest jak twierdzi jego rodzina??? Jak mam żyć….ponadto, mały całymi dniami skacze po fotelach, skacze po meblach, „wydziera się”, toteż każe ojcu wynosić się z pokoju czy dać mu spokój…bo ten każe założyć mu kapcie ….bardzo mi to przeszkadza, ten hałas, te zwroty i też dlatego się izoluję…pomóżcie mi, chcę jakoś żyć z moim mężem, moją rodziną, ale jak to uczynić…?????? Ironicznie mówię do mojego męża….poczekać do 18 roku jego syna….ale tak bym nie chciała.....

z tego wynika że mały cie nie akceptuje, no dobra to by dało się jeszcze przeskoczyc , ale jak już mąż jest taki to kiepsko. najrozsądniej by było gdybyś spedzała razem z nimi ten czas, albo ty coś wymysliłam jakaś wycieczkę, wyjazd do wesołego miasteczka, może wtedy patrzeliby na ciebie inaczej, a raczej mąż. może powiedz mu wprost że chcesz z nim wyjechac na 3 dni sama, synek do mamusi a wy do kina na spacer.

rozwodnika ryzyko duże że się nie uda,z jedną już mu nie wyszło a TY będziesz tą drugą .Pewnie jego pierwsza żonka też była samotna w związku dlatego uciekła w inne zajęcia . Nie rozumiem tak naiwnych kobiet jak Ty biorą swiadomie takiego przechodzonego a potem zakładają takie denne Topiki jak ten:(((