Potraficie mi pomóc?

Stwierdziłam że jestem "nikim" dla mojego faceta. Mieszkamy razem 3 lata mamy roczne dziecko. Ja jestem w domu on pracuje w delegacji od 1 miesiąca i nie potrafimy nawet ze sobą rozmawiać. Mam totalnego doła bo moje życie to tylko dom i dziecko, nie pamiętam gdzie kiedykolwiek wyszłam sama, czy byłam w domu sama. Ciągle dziecko i dziecko. Od kilku dni mam depresje. On przyjeżdża na weekendy i jest zmęczony więc chce odpocząć a ja mam wtedy jeszcze większy zapieprz niż zazwyczaj. Potem wyjeżdża a ja dalej dom, dom, dom. Mam dosyć muszę coś zmienić. Jeśli nic nie zrobię stracę swoją wartość i jego też a przecież go kocham choć czasem nienawidzę. Kiedy np dziś rozmawialiśmy i wyżaliłam się z tym co czuję nie pocieszył mnie, nie powiedział nic miłego tylko od razu atak "a co Ty myślisz że ja tu mam raj? jestem sam po 13 godz w pracy...." Wszystko się wypala. Muszę zmienić to życie i siebie, odzyskać w nim przyjaciela tak jak kiedyś. Tylko jak? Potraficie mi pomóc?

idź do pracy, wejdź między ludzi. miej swoje życie

jeśli masz z kim zostawić dziecko na kilka godzin, najlepsza byłaby jakaś fajna ciepła Babcia - to wracaj już powolutku do pracy.

jeszcze ciepła :P bo zimna to nieruchawa raczej :P

ale dopóki dziecko nie podrośnie to raczej nie odetchniesz. Też mam dość czasem, bo chciałabym odpocząć porostu. W tyg mam obowiązki jak każda siedząca w domu kobieta, a w wekend mój mąż odpoczywa a ja dalej zapieprzam, bo taki mój los chyba. Z chęcią poszłabym do pracy, ale po opłaceniu przedszkola i osoby która starsze dziecko zaprowadzałaby i o odbierała z zerówki grosze by zostały.

Właśnie w tym cały problem. Próbowałam wrócić do pracy niestety nie udało mi się pogodzić pracy z "byciem mamą" nie pracuję na etacie tylko mam nienormowane godz pracy i wbrew pozorom nie da się. Dziecko mam za małe by dać do przedszkola, żłobka w pobliżu już nie ma a niania? Nie stać mnie na ten luksus. Kurcze przd ciążą byłam non stop w ruchu praca, ludzie ciągle coś się działo a teraz? Kapa, totalna kapa. Ja się chyba nie nadaję na matkę. Nie potrafię się niczym cieszyć, nie chce mi się ubrać, uczesać nic, kompletnie nic. I jeszcze mój luby mnie dobija. Żeby chociaż z nim się układało to jakoś by mi to może zrekompensowało tą nudę, a tak? Kapa i tu i tu. Mam dosyć.

otulona_snem - nie zgadzam się z Twoją wypowiedzią. Nie jestem osobom która nie chce nic zrobić tylko narzeka. Tak jak pisałam powyżej próbowałam pogodzić i pracę i dom trwało to dwa miesiące i poddałam się. Nie mogę obarczyć dzieckiem mamy czy teściowej bo pracują. Owszem pomagają mi w opiece nad małą ale w skali m-ca jest to góra dwa - trzy razy po kilka godzin, a pracuje się codziennie. W jednym masz racje, moje myśli spowodowały tą depresje z której nie potrafię się podnieść. Myśli i perspektywa że tak będzie wyglądało moje życie przez najbliższy rok, aż będę mogła dać małą do przedszkola. Muszę się "podnieść" z tego dołka ale nie wiem jak.

roczne dziecko to takie która albo już chodzi albo zaczyna chodzic i wiem z doświadczenia że oczy trzeba mieć wtedy dookoła głowy ale weż się w garść,wiem wpadłas w kierat ,każdy dzien podobny do poprzedniego i to wykańcza psychicznie ...ale kiedy wszystko wydaje sie walić najlepszą rzeczą jest przetrzymać!!!Głowa do góry!

dziękuję -za te słowa. Dziś już troszkę lepiej z moim samopoczuciem, wiem że nie mam innego wyjścia niż przeczekać ten trudny okres czasu. Czasami muszę się wygadać - to też pomaga. Miłego dnia.

EEJJJJ to nie tak. Zrozumiałem,że Twoje dziecko ma 1rok toć można było do złobka je posłać. Mam znajomą, która urodziła na początku sierpnia w zeszłym roku,a teraz już do specjalnego żłobka je prowadza. Pierwsze tygodnie są z mamami,a potem już mamy mogą swoje pociechy zostawić. Ona rok siedziała w domu i też ma już dosyć dlatego idzie do pracy. :) aha sytuacja ma miejsce w Warszawie. :)

Właśnie - Warszawa... Niestety u mnie w rejonie nie ma takiego specjalnego żłobka bo gdyby było już dawno bym tam była. Najbliższy żłobek jest oddalony o jakieś 12 km poza tym jest do godz 16 a ja zeby móc pracować muszę dysponować czasem od ok 12- 19. Nierealne.