Pomóżcie mi podjąć słuszną decyzję.

I tak w ostateczności, do nas należy ostatnie zdanie, ale może jakieś wskazówki, czy rady od was, jakoś bardziej mnie przekonają. Mam 30 lat i 12-letnią córkę, z ojcem niestety się nie ułożyło i raptem po 2 latach sprawowania opieki nad córką zostawił nas. Nie jestem jednak sama, od lat 4 jestem z pewnym cudownym mężczyzną, córka dogaduje się z nim świetnie, on traktuje ją jak przyszywaną córkę, a ona jego jak wujka ;), bo do taty ciągle ma sentyment... co za tym idzie, mój cudowny mężczyzna podjął ostatnio rozmowy na temat szczerej chęci posiadania potomka, pierworodnego syna najlepiej, ale córką też nie pogardzi, nie dziwię mu się, bo nie ma to jak rodzic od zapłodnienia, ale ja się leniwa i strasznie wygodnicka zrobiłam, dlatego sama nie wiem, czy to dobry pomysł. Nie chcę go urazić, ani tym bardziej stracić, ale ja się chyba już nie nadaję.

Kurcze ciężka decyzja..... Rozumiem Twojego partnera bo chciałby mieć ,,swojego potomka" (kurde jak to brzydko brzmi [zly) .Ale jak najbardziej rozumiem Ciebie - po prostu stałaś się wygodna i już (i ja się temu nie dziwie :)) . W każdym razie jedyna moja rada to nie rób nic wbrew sobie że niby odejdzie jak będziesz na NIE..... życzę podjęcia słusznej decyzji :)

Wbrew sobie nic nie zrobię, o to, ze odejdzie też nie muszę się martwić, za bardzo nas kocha,a le nie chcę go krzywdzić swoim wygodnictwem... może nie przeżywa męk nie posiadając swojego potomka z krwi i kości, ale widzę po nim, że bardzo by chciał.

męki*

oboje musicie chcieć, jeśli masz to zrobić tylko dlatego, że on chce, to lepiej sobie daruj