Ciężko mi...

I stało się to, czego się bałam... nie, nie odszedł, nigdy go przecież nie było. Był snem i marzeniem, które życzyłam sobie cichutko, naiwnie i pobożnie zamienić w coś prawdziwego.. a to był sen.. najpiękniejszy jaki mógł się przyśnić... Chciałam za dużo o nim wiedzieć, nieopatrznie byłam szczera - chyba podświadomie sprowokowałam... strach i potrzeba ochrony tego, co dla nas najcenniejsze. I wiecie co? Ja go rozumiem.. nie mam do niego żalu - żal mam do Losu, że dał nam się spotkać, kiedy nie ma możliwości bycia i budowania wspólnego szczęścia. Ale gdyby nie on, kto wie, gdzie bym była? Na pewno nie nauczyłabym się tyle o emocjach...

:(

co sie stalo?on zonaty?

poznaliscie sie w necie?

po co zakladasz kolejny taki sam topik?:O:

:( :( :( "Prawdziwa miłość zdarza się raz w życiu i zwykle krótko trwa...bo prawdziwa miłość to miłość zakazana":(-jakoś tam...

:D

Ładnie to napisałaś, też tak czuję bo tak miałam, juz 3 lata temu niestety. :(

Nie pozwól by żal zajął teraz Twoje serce, bo paradoksalnie pokochasz jeszcze bardziej. Ktoś niegdyś powiedział "myślę że bardziej za nim tęsknię niż go kochałam" Jest to prawdą niewątpliwie. Nie słuchaj romantycznych, melancholijnych piosenek, nie trwoń myśli, ponieważ wyda Ci się wówczas że cierpisz bardziej i mocniej kochasz niż w rzeczywistości. Wpadniesz w pułapkę, pułapkę własnego umysłu. Musisz szybko zawrócić z tego toru i pobiec w inną stronę..