Krótka historia mojego życia

Przez jakieś 9 lat byłam workiem treningowym mojego ślubnego, który od czasu do czasu ćwiczył na mnie nowe uderzenia, a ja, maskując sińce na twarzy, doszłam do takiej perfekcji, że mogłabym pracować w filmie. Spokojnie mogłabym sobie sama udzielić pierwszej pomocy, wyłączając jedynie resuscytację. Usztywnić policzone żebra-? Nie ma sprawy. Wsadzić sobie kark w kołnierz ortopedyczny? No problem. Jestem pogodna, radosna i szczęśliwa. Mam męża, wspaniałą córkę, psa, koty , samochód, bałagan w sypialni, nie mam AIDS, przede mną świetlana przyszłość w kinematografii. A do tego wszystkiego, kto by się spodziewał, jestem pismakiem. Dziennikarzem dyplomowanym. Dyplom oprawię sobie w gustowną ramkę i powieszę nad łóżkiem, żeby o mi tym przypominał. Bo nie pracuję w zawodzie. Te krótkie felietony od czasu do czasu to istny czyn społeczny. Ze świadomością, że marnuję swój wrodzony talent oraz odbieram milionom czytelników na całym świecie szansę na wzruszenia towarzyszące im podczas czytania moich reportaży i felietonów, a sobie szansę na Nagrodę Pulitzera, tkwię biernie i niezmiennie w świecie, który budowałam sobie latami. Mimo to jestem szczęśliwa.

a mnie się wydaje, że nie jesteś. Czuć gorycz i to sporą dawkę.

?????? To mówisz, że co z nim robisz? Dobrze się czujesz? Dyplom dyplomem, ale mądra to chyba nie jesteś :o

no tak, wy wiecie lepiej ode mnie samej ;)

ten maz to nowy jest...?

boze jakbym czytala o sobie... tez zamknelam sie w swoim swiecie, tez jestem dziennikarzem, zyje z dnia na dzien, a kazdy dzien jest rownie pusty jak poprzedni... bez wiary, nadziei, z zdeptanym poczuciem wlasnej wartosci... gdyby nie maz to dawno juz bym popelnila samobojstwo... to wszystko jednak nie przez meza, jest on dla mnie najwazniejsza osoba w zyciu... zranil mnie ktos inny... nie jestem szczesliwa...

ja tam nic o samobójstwie nie pisałam :-o inny ;)

lane kluski, dac sie tak 9 lat????? :(

trzeba dojrzeć do decyzji o odejściu, ja długo dojrzewałam, ale odeszłam.