ale ze mnie szuja

rzuciłam Go wczoraj, bo musiałam. Wiem że mnie kochał, zrobiłby dla mnie wszystko, zawsze okazywał mi wsparcie i był taki cudowny. Nie potrafiłam mu sie odwdzięczyć tym samym, jedyne co czułam to sympatie i szacunek. Czasem nie wytrzymywałam , powiedziałam coś, zrobiłam coś co mogło Go zranić. Dlatego podjęłam decyzje o rozstaniu, cięzko mi, ale wiem że Jemu jeszcze bardziej. Mam nadzieje że dobrze zrobiłam, jak myślicie? Czuję sie odpowiedzialna za Jego cierpienie, ale naprawdę nigdy nie chciałam Go skrzywdzić :-( :-( :-(

szuja do tego jebadliwa

to trzeba bylo tego nie zaczynac.. teraz bedziesz cierpiec razem z nim

nie zaczynać? żałuję że nie miał od razu na czole napisane że sie w Nim nie zakocham. Naprawde starał sie podejść do tego delikatnie, chciałam żeby nam wyszło, ale jest jak jest a ja umieram bo zraniłam bardzo bliską mi osobę :-(

To jego problem.Nie zbawisz świata .Nie on pierwszy cierpi z powodu rozstania.Takie życie poprostu.Jest Ci go żal ale nie możesz z tego powodu dramatyzować.Nie masz go w doopalu jak wiekszość facetów ma laski gdy je zostawia bo juz na horyzoncie czeka następna.To że masz poczucie winy dobrze świadczy o tobie i to w zupełności wystarczy.Niech on radzi sobie sam a ty przestań nazywać siebie szuja.Skoro nie kochałaś to była dla ciebie i niego najlepsza decyzja jaką mogłaś podjąć.

Nie można nikogo zmusić do uczucia, dobrze zrobiłaś. Teraz tylko zupełnie się od niego odetnij, nie pisz, nawet żeby go pocieszyć, unikaj go.