KRÓTKA HISTORIA MOJEJ SAMOTNOŚCI

Spędziłam 25 lat w otchłani rozpaczy. Całe moje życie nie miałam kompletnie nikogo, ani przyjaciół, ani miłości, ani nawet znajomych. Wegetowałam z dnia na dzień starając się nie myśleć o całym tym nieszcześciu które czułam i które dotykało mnie ze wszystkich stron. Każdego dnia błagałam Boga, Karmę cokolwiek by nie rządziło tym wstrętnym wszechświatem o odrobinę ciepła od kogokolwiek. Pamiętam jedynie ciągły płacz w zajemnionym pokoju i samtone wieczory, tak smutne i szare że serce się łamie. Pamiętam przenikające uczucie pustki i absolutną pewność że nic już się nie zmieni i że wszystko aż po kres dni będzie wyglądać tak samo. I wieczoru pewnego Bóg już nie wytrzymał, zstąpił z niebios, stanął wśród zastępu anielskiego i rzekł: to wyjć ty głupia babo w końcu z tego pokoju! Piszę bo nie umiem znająć, jutro wychodze za mąż.