jak mu to powiedziec , pomóżcie!!!

mam problem, i to duży, od 6 lat jestem z facetem, od roku nie dogadujemy się zupełnie, częste kłótnie o błahostki doprowadzają mnie powoli do szału:(, już dawno nie mówiłam mu ze go kocham, kiedy u mnie jest czekam aż pojedzie, gdy ja jadę do niego proszę aby szybciej mnie odwiózł, bo jestem zmęczona, jak jestem u niego, często zastanawiam się \\Boże co ja tu robię?:(, czy tak wielkie uczucie jakie było między nami mogło tak po prostu odejść, rozpłynąć się? przecież to zawsze ja przepraszałam, gdy było coś nie tak, to zawsze ja starałam się robić wszystko aby było dobrze, to ja dbałam o nasz związek, a teraz? tak po prostu przeszło? nie raz myślałam już o odejściu, ale jak, po tylu latach? co mam mu powiedzieć? od paru miesięcy się zmienił, zaczął o nas dbać, wie ze może mnie stracić, i to jest chyba najgorsze w tym wszystkim, gdyby był taki jak przedtem, nie bałabym się rozstać, a teraz po prostu się boje:(, on cały czas twierdzi ze mnie kocha, ze chce być ze mną, namawia na ślub, chce dziecko, mówi, ze nie potrafi żyć beze mnie, ze jeśli kiedykolwiek coś mi się stanie, albo odejdę on odejdzie razem ze mną:(, co ja mam robić, co o tym wszystkim myśleć:(? jak się zachowywać?

halo, pomocy:(

mam odwrotną sytuację do Ciebie :( to mój facet czuł tak jak Ty :( życie jest ciężkie...

że potrzebujesz czasu i zróbcie sobie przerwę!:)

powiedz ja się czujesz? ja nie chce go zrabic, ale czy jesli zostane tak nie bedzie? czy później nasz związek nie przeistoczy się w gniazdo kłótni, obrazonych ludzi i wypominających sobie ze moglismy jednak byc szczęsliwi?

Nie kochasz go... A nie można być z kimś z litości. Chyba, że chcesz poczekać na powrót uczucia,ale czy to ma sens?

zwiazek przechodzony!!

Boże ale jak ja mam z nim zerwac? nie umię:( nie potrafie kogos tak zrabic, ale z drugiej strony bedąc z nim ranie sama siebie:( juz wiele razy próbowałam, nigdy nie wyszło, zawsze jak widziałam jego łxy z prośby zostań wracałam:( ja juz tak dłuzej nie moge, :(

czuję się strasznie- jak bym nie miała już po co żyć :( w jako takim stanie trzyma mnie nadzieja, że ten czas kiedy nie jesteśmy razem to tylko taka przerwa i że za jakiś czas będziemy razem i będziemy szczęśliwi. wiem, nadzieja matką głupich :(

tylko bardziej rozciagnięte w czasie. Dużo bardziej, bo i w małzeństwo wdepnęłam. Moze jak chcesz to przeczytaj na moimn topiku to. Mąż też się teraz stara, ale wydaje mi się, ze robi to za strachu właśnie, że go odejdę. I też łatwiej by mi było to zrobic, gdyby był takim skurwysynem jak kiedyś. http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=3867723

bycie z kims kogo nie kochamy jest męką, ale bycie z kimś kto nas nie kocha, a my go kochamy, boli o wiele bardziej