co się stało????

kiedyś byłam aktywna i pracowita, zdyscyplinowana i obowiązkowa, teraz w jednym z ważniejszych etapów mojego zycia nic mi się nie chcę nie potrafię trzeźwo myśleć ani do niczego si zmotywować, ciągle stwarzam sobie problemy, nie radzę sobie z obowiązkami. Pomimo tego, ze chcę coś robić nie potrafię wziąć się w garść. Mam ciągle podły nastrój .Co się ze mną stało?:(

:(

:(

depresja :O. Zalecam wizytę u psychiatry

spadek nastroju, zbyt ciężkostrawna dieta, brak ruchu, nieodpowiednie tabletki antykoncepcyjne, jakieś leki? to nie musi być od razu depresja:) a jak długo to trwa?

ogólne pogorszenie trwa od ok 2 lat ale takie poważniejsze załamanie miałam na wakacjach... nie mogę pójść do psychologa, gdyż nie jestem pełnoletnia, potrzebuję zgody rodziców, którzy się raczej nie interesują tym co się ze mną dzieję, więc nie rozmawiam z nimi o tym . 18- nastkę kończę w marcu może w tedy się wybiorę, ale póki co chciałabym jakoś przetrwać:(

zbyt bardzo bierzesz to do siebie;) pewnie myslisz o tym nonstop i stad nastroj sie pogarsza...a moze masz za duzo czasu na myslenie ? Zrob cos co zajmie Ci czas, nad czym sie skupisz, to co lubisz ;) Zobaczysz pozytywne efekty i nastroj sie poprawi. Masz jakies hobby ? zainteresowania ? cos czym mogla bys sie poswiecic bez reszty ?

potrzebuję zgody rodziców, którzy się raczej nie interesują tym co się ze mną dzieję, więc nie rozmawiam z nimi o tym Pora zacząć z nimi rozmawiać i to nie tylko o tym.... O ile nie są psychiatrami ani nie mają umiejętności czytania w cudzych myslach to raczej mają marne szanse na wniknięcie w twoją psychikę :O

najtrudniej rozmawia sie z rodzicami o problemach, wiec nie masz sie czym martwic, bo ja swoje tez przed nimi chowalem :) jak zreszta pewnie kazdy, nie uogulniajac - wiekoszc :P za duzo o tym myslisz.......!!!!! i zobacz swiat w kolorze, nie przejmuj sie tym....

salomonka może powinnam zaznaczyć, że moje rodzina nie jest z tych, które zasiadają razem do obiadków, spędzają razem czas itd. to jest bardziej zawikłane i nie mam ochoty tego opisywać osobie, która z góry zakłada, że kolejna histeryzująca nastolatka próbuje zwrócić na siebie uwage jarek mam zainteresowania, ale nie mam wielkich możliwości ich rozwijania. poza tym, za co się nie zabiorę to mi nie wychodzi, nie wiem, może jestem zbyt krytyczna wobec siebie

"poza tym, za co się nie zabiorę to mi nie wychodzi, nie wiem, może jestem zbyt krytyczna wobec siebie" pesymizm Cie dopadl a nie zadna tam depresja :) zmien podejscie, bo bez tego nic a nic...

i zobacz swiat w kolorze, nie przejmuj sie tym.... nie powiem, że nie próbuje inaczej chyba bym zwariowała, ale po jakimś czasie znowu popadam w przygnębienie

w takim razie jestem chyba przewrażliwiona, bo to prawda, że mam raczej pesymistyczne podejście, szybko się zniechęcam i zrażam jeśli cos nie wychodzi, ale cięzko jest ta wszystko zmienić na lepsze, zrsztą zmiany na lepsze zawsze są trudne

lubisz sie uzalac nad soba chyba :) po co na co. Tworzysz taki stan i jeszcze go poglebiasz... chodziaz zaloze sie ze jak bys sie przylozyla, troche checi, to zobaczyla bys ze wcale Ci tak zle nie wychodzi...cokolwiek tam robisz.

może masz rację... może przyzwyczaiłam się do tego stanu i cięzko mi coś zmienić, skąd mogę wiedzieć, że nic się nie zmieni jeśli nawet nie próbuję. chyba czas przemyśleć parę rzeczy. dzięki:)

autorko, jeśli twoja rodzina NIE jest patologiczna to umiejętność rozmowy, przedstawiania swoich racji i żalów oraz budowania relacji z najbliższymi raczej ci pomoże niż zaszkodzi. mam córkę w wieku zblizonym do twojego i widzę co się z nią dzieje. Zbudowała wokół siebie mur z napisami na nim: starzy mnie nie rozumieją, jestem taaaaka nieszczęśliwaaaaa... Ale zamiast usiąsć z nami do stołu zabiera obiad czy kolacją do swojego pokoju, nakłada słuchawki na uczy i oczekuje chyba, że zmiana nagle spadnie na nią z nieba :(. Obserwując koleżanki jakie do córki przychodzą mam wrażenie, że to dość typowe poglądy i zachowania :(. Oczywiście, nie twierdzę, że w twoim przypadku jest tak samo. Ale warto to choć przemyśleć ;)

Prawdopodobnie jesteś perfekcjonistką i każde niedociągnięcie w tym, co roisz powoduje u Ciebie zniechęcenie i zniżanie samooceny. Pozwól sobie na błędy i potknięcia. Do każdego celu dochodzi się metodą prób i błędów. Jeżeli coś nie wychodzi Ci tak, jakbyś chciała, to ma prawo. Jeśli uczyłaś się, by dostać piątkę, a dostałaś trójkę, to nie rozpaczaj i nie przestawaj uczyć się tego przedmiotu. Następnym razem będzie czwórka, a jeszcze potem piątka. Tak jest z każdą sprawą, która nie zawsze od razu jest na 5. Jeśli coś zaczęłaś i przerwałaś, to jeśli jednak Cię interesuje, powtórz to. I powtarzaj tak długo, aż Ci się to uda w stopniu, który Cię usatysfakcjonuje.

takie wyobcowanie podajesza zupełnie bezsenswone argumenty: nie porozmawioasz z rodzicami bo się nie da nie pójdziesz do psychologa bo jesteś niepełnoletnia... pierwsze słyszę by na wizytę u psychologa była wymagana zgoda rodziców.... wolisz się użalać i trwać w maraźmie tłumacząc że wszystko Cię przerasta twierdzisz że nie możesz sama iść do psychologa....a sprawdziłaś chociaż gdzie w Twoim mieście są gabinety psychologów ? zadzwoniłaś, spytałaś jakie warunki nalezy spełnić by się zapisać na termin wizyty ? tracisz energię na wypisywanie na forum o tym jaka jesteś bezradna, a prawda jest taka że pomoc jest w zasięgu ręki, profesjonalna pomoc wystarczy wyszukać w wyszukiwarce namiarów na psychologa, a potem wykonanie jednego telefonu, czy to przerasta Twoje możliwości ? www.znanylekarz.pl w kryteria wpisujesz specjalność lekarza oraz województwo, w wynikach wyszukiwania będą lekarze przyjmujący prywatnie oraz Ci z państwowych jednostek służby zdrowia gdy będziesz dzwonić upewnij się czy wizyta jest bezpłatna