Nie wiem, co robić

Od pewnego czasu spotykam sie z mezczyzna. I on i ja jestesmy po rozwodach, ja bez dzieci a on ma osmioletnia coreczke, ktora zostala przy matce. Niedawno poznalam te dziewczynke - mila, urocza, wszedzie jej pelno. Mala jeszcze nie wie, ze jej tata i ja jestesmy ze soba - teoretycznie jestem kolezanka, choc zadawala juz bardzo konkretne pytania (jak poznalas tate, czy tata sie z toba ozeni). W tej chwili moj przyjaciel i mala wyjechali w gory. Choc bardzo mi ciezko, ograniczylam kontakt z nim (on ze mna tez), by dziecko nie poczulo sie odtracone. Ale, rzecz jasna, jest to \"ale\" i nie wiem, co dalej robic. Po prostu boje sie, ze mala mnie nie zaakceptowala, choc reagowala bardzo spontanicznie, kiedy zesmy sie spotkaly. Byly przytulania, usciski i opowiadania o niedobrych kolezankach i fajnych kolegach, o nartach i grach komputerowych. I choc wczesniej wspominala, ze nauczy mnie jezdzic na nartach :), to dzis zadala mi pytanie, czy bede na tzw. oslej laczce. Nawet, kiedy dzwonie do mojego przyjaciela, mala jest przy nim i odciaga go ode mnie :( Rozumiem ja, ale to troche boli :( Czuje, ze dziewczynka zaczyna byc o mnie zazdrosna. Widze tez, ze moj mezczyzna jest miedzy mlotem a kowadlem - tu krew z jego krwi a z drugiej strony kobieta... Chcialabym mu pomoc, chcialabym jakos przekazac, ze tata zawsze bedzie tata ale powinien miec swoje zycie. Tak, jak jego coreczka ma swoje wsrod rowiesnikow i z mama. Moze cos ze mna nie tak. Nie wiem... Moze jestem niedojrzala - moze. Kobiety, matki... Prosze, pomozcie mi. Nie wiem, jak sobie dac z tym wszystkim rade. Jestem tym zmeczona. Nie chce rywalizowac z corka o ojca... Jak sobie z tym poradzic?