Czy zbliżając sie do 30-stki nie zmienia sie wam podejście do życia ?

Bo ja powoli zbliżam sie do 30-stki i już niemal notorycznie zaczynam czuć w sobie zmiany w podejściu do dnia codziennego. Kiedyś jako nastolatka miałam uczucie nieograniczonosci czasu. Tzn. nie chodzi mi o to że miałam dużo wolnego czasu na nic nierobienie bo tak nie było. Raczej chodzi mi o samoswiadomośc i poczucie władzy nad czasem. Kiedy byłam młodziutka to nieustannie towarzyszyło mi poczucie że będę miała zawsze wystarczająco dużo czasu na realizacje wszystkich marzeń i planów, że starcza mi czasu na nauczenie sie wszystkich umiejętności o jakich tylko zamarze. Niestety i wiecej lat upływa to tym bardziej czuję ze jeśli do tej pory sie nie nauczyłam tego czy tamtego to juz nigdy nie będę mieć na to czasu ani chęci. Już nie mam poczucia nieograniczoności czasu. Coraz częsciej dochodzi do tego że boję sie trwonic uplywający czas bo dociera do mnie ze biorąc pod uwage statystyczną długośc zycia to jestem teoretycznie na półmetku. Najgorsze że teraz codziennie mam takie wrażenie że cokolwiek nie robię to marnuje czas. Czy to jest normalne ?