krótka historia o podejmowaniu decyzji

osoby: mąż żona małe dziecko czas: zima historia: niedzielny spacer za miastem on namawia żeby wejść na zamarzniete jezioro ona protestuje (a co będzie jak sie lód załamie), dziecko: tak tak proszę poślizgajmy się na lodzie wchodzą na lód bawią się, lód pęka, wpadają do wody. tylko on potrafi pływać a sytuacja jest taka, że jest w stanie uratować siebie i jeszcze tylko jedną osobę jego pierwsza myśl: ratować ukochaną żonę jego druga myśl: jeśli uratuję żonę ona będzie do końca życia oskarżać mnie, że z mojej winy straciliśmy jedyne dziecko, będzie miała rację a nasze puste życie bez dziecka stanie się tragedią i koszmarem i dla niej i dla mnie jego decyzja: ratuje dziecko

nie chciałabym tak wybierać :(

Ja bym utopił babe a dziecko sobie zamroził na przyszłość

dzieckiem

jeśli to z życia to masakra

tak, to z życia

ja bym najpierw pomyślał czy lód się nie załamie :P

:(

Podjął błędną decyzję.

watpie by człowiek w takiej syt miał czas na głębokie analizy sprawy a słowa "może uratować tlko jedna osobę" brzmia jak słowa z gry strategicznej, dlaczego tylko jedna? przeciez normalne ze próbuje ratowac obydwie osoby to jest odruch

ratowałabym dziecko!