przetłumaczcie

Mit Unterstützung vom Handball-Magazin Halte nie die Luft an! Oliver Roggisch kennt diese Regel aus dem Effeff. Sie ist bei ihm genauso eingebrannt wie die vielen Vorschriften auf dem Handballfeld. Zum Beispiel, dass man keine vier Schritte machen, den Ball nicht mit dem Fuß spielen und nicht in den Sechsmeter-Kreis eintreten darf. Auf dem Spielfeld hält sich der 29-Jährige meistens daran. Manchmal – wenn es von Vorteil ist – auch nicht. Und dann gibt es einen Freiwurf, einen Siebenmeter, im schlimmsten Fall eine zweiminütige Hinausstellung. Ein kleiner Denkzettel – und es hat sich. Halte nie die Luft an! Diese Regel befolgt Roggisch immer. Dann, wenn er taucht. Denn in den Tiefen des Ozeans steht mehr auf dem Spiel als ein kurzer Aufenthalt auf der Bank. Unter Wasser werden kleine Verfehlungen ungleich härter bestraft. Im schlimmsten Fall sogar mit dem Leben. Dass sein Hobby gefährlich werden kann, daraus macht Roggisch keinen Hehl. „Die Selbstverantwortung ist groß”, sagt er. Man müsse seine eigenen Grenzen kennen, Stärken und Schwächen richtig abschätzen können. „Wenn man seriös an die Sache rangeht, kann eigentlich nichts passieren“, sagt der 2,02-Meter-Hüne. Es klingt überzeugend. Es sind die Stille, die Tiefe und das Gefühl von Schwerelosigkeit, die Roggisch am Tauchen so faszinieren. Wer seine Leidenschaft nicht teile, wer noch nie die fremdartig anmutende Welt dort unten mit eigenen Augen gesehen habe, könne das nur schwer nachvollziehen. „Ich verstehe, dass es manchen Angst macht”, sagt er. Für ihn selbst gilt das nicht. „Es ist berauschend da unten. Ich kann nirgendwo besser abschalten. Zwischen all den Fischen und Korallen bin ich glücklich.” Es ist eine ganz besondere Form des Glücks. Eine ruhige, intime, sehr private. Nicht zu vergleichen mit der Befriedigung durch eine geglückte Aktion auf dem Spielfeld. Auch nicht mit dem Bad inmitten einer jubelnden Menschenmenge. Oder gar mit dem Hochstemmen des Weltmeisterpokals. All das hat Roggisch natürlich ebenfalls genossen. Er nennt den WM-Titel, der mittlerweile zumindest im Vokabular der deutschen Handballfans als Wintermärchen fest verankert ist, einen Traum. „Weltmeister zu werden, und das auch noch in Deutschland vor diesen unglaublichen Zuschauern, ist das Größte. Vielleicht sogar noch größer als Gold bei den Olympischen Spielen.” Er sei stolz, seinen Beitrag zu diesem Triumph geleistet zu haben. „Wir haben den Leuten mit dem WM-Titel viel gegeben“, sagt Roggisch. „Und dafür bekommen wir jetzt von ihnen viel zurück.” Das Leben als Sportidol ist ohnehin ein öffentliches. Vor allem derzeit in Mannheim, wo die Rhein-Neckar Löwen, Roggischs neuer Klub, in der gigantischen SAP-Arena ihre Heimspiele austragen. In der vergangenen Saison leider zu oft vor halbleeren Rängen. Auch deswegen ist Nationalspieler Roggisch ein Hoffnungsträger für den Bundesligisten. Gemeinsam mit den anderen Gold-Helden blickt er im Zuge einer Imagekampagne von zahllosen Plakatwänden in Mannheim herab. Kein Wunder, dass sich die Menschen dort Roggischs Gesicht mittlerweile gut eingeprägt haben. Was auch der Spieler merkt: „Es gibt deutlich mehr Autogramm-Anfragen als früher.” Der überraschend erfolgreiche Kinofilm über die Handball-WM, Projekt Gold, tut das Übrige, um den Bekanntheitsgrad des Weltmeisters zu erhöhen. Die gewachsene Aufmerksamkeit schmeichelt ihm. Und dennoch: „Auf Dauer brauche ich den ganzen Trubel um meine Person nicht”, sagt er. Für ein Leben in der ersten Reihe sei er nicht gemacht. „Wir haben andere im Nationalteam, die eher fürs Rampenlicht taugen.” Uwe Gensheimer zum Beispiel. Florian Kehrmann natürlich. Vor allem aber Michael „Mimi“ Kraus. Vielleicht ist es aus diesem Blickwinkel ganz gut, dass Roggisch seine Stärken in der Abwehr hat. Verteidiger bleiben den Leuten in der Regel weit weniger im Gedächtnis haften als die glanzvollen Torjäger. Wer spricht jetzt noch von Klaus-Dieter Petersen, trotz einer überragenden Deckungsleistung bei der EM 2004? Und selbst der Ruhm eines Heiner Brand wäre, hätte er nicht auch als Trainer so überragende Erfolge gefeiert, weit hinter dem der offensivstarken Joachim Deckarm und Erhard Wunderlich geblieben. „In der Öffentlichkeit werden die Abwehrspezialisten immer ein wenig unterschätzt”, sagt Roggisch. Schlimm findet er das nicht: Wichtiger sei, dass Trainer und Mitspieler seine Leistung richtig einzuschätzen wüssten. wiem,że tego jest w chooj dużo... ale potrzebuję do szkoły ..na niemca bo o niemieckich sławach ..robimy ... z góry wielkie dzięki..chocaiż za połowę ;D

Z pomocą Handball Magazine Nigdy nie zatrzymując powietrze! Oliver Roggisch zna tej zasady z effeff. To jest spalona do niego, podobnie jak wiele przepisów w dziedzinie ręcznej. Na przykład, aby nie dokonać czterech kroków, piłkę nie gra ze swoim pieszo, a nie w sześciu metrów obwodu mogą wystąpić. Na boisku posiadania 29-letniego większość to. Czasami - gdy jest to korzystne - Może nie. A potem jest wolne, na siedem metrów, w najgorszym przypadku, dwie minuty opóźnienia stanowiska. Niewielki Denkzettel - i to było. Nigdy nie zatrzymując powietrze! Ta zasada jest zawsze Roggisch. Potem, kiedy się pojawi. Ponieważ w głębi oceanu jest bardziej zagrożona niż krótki pobyt na ławce. Pod wodą, małe uchybienia unequally karane trudniejsze. W najgorszym przypadku, nawet z jego życia. To jego hobby może być niebezpieczne, to nie ma tajnych Roggisch. "Odpowiedzialność jest duża," mówi. Musisz znać swoje własne ograniczenia, mocnych i słabych stron może być właściwie ocenione. "Jeśli poważnie rangeht w tej sprawie, nic nie może się zdarzyć naprawdę," powiedział miernika 2,02-olbrzyma. Brzmi to przekonujące. Jest to milczenie, głębokość i poczucie nieważkość, w Roggisch nurkowania tak fascynujące. Ci, którzy nie podzielają jego pasję, który nigdy nie był dziwny świat się tam na własne oczy widziały, to może być trudne do zrozumienia. "Rozumiem, że istnieje pewien niepokój," mówi. Dla siebie nie jest. "Jest radosny, ponieważ na dole. I nie może lepiej. Pomiędzy wszystkich ryb i koralowców, jestem szczęśliwy. "Istnieje bardzo szczególną formę szczęścia. A ciche, intymne, bardzo prywatny. Nie do porównania z satysfakcją udanej akcji na boisku. Nawet z łazienką w środku na dopingowanie tłumu. Albo nawet z wysoką Stemmen Puchar Świata. Wszystko to ma również cieszył Roggisch kursu. Wezwał Mistrzostw Świata tytuł, tymczasem, przynajmniej w słówek z niemieckiego ręczna fanów jako Winter Wonderland zakotwiczone jest marzeniem. "Aby być mistrzami świata, a także w Niemczech przed tym niesamowita publiczność, jest największa. Być może nawet większe niż złoto na Igrzyskach Olimpijskich. "Był dumny ze swojego wkładu w to zwycięstwo do zrobienia. "Mamy ludzi z mistrzostw świata tytuł partii," mówi Roggisch. "A teraz, że mamy wiele z nich z powrotem." Życie jako sportowy idol jest publiczne anyway. Szczególnie teraz w Mannheim, gdzie Rhein-Neckar Löwen, Roggischs nowy klub, w gigant SAP Arena anulować ich domu gier. W ostatnim sezonie, niestety zbyt często przed halbleeren szeregach. Dlatego gracze Roggisch obiecujące pojazdu do Bundesligi. Wraz z innymi złota bohater wygląda w trakcie kampanii przez niezliczone billboardy w Mannheim. Nic więc dziwnego, że ludzie w obliczu Roggischs obecnie dobre umysły. Co gracze również zauważyć: "Istnieje wiele więcej wniosków niż przed autograf." W zaskakująco udany film o ręczna Puchar Świata i złoto projektu, czy odpoczynku, do zwiększenia świadomości na świecie wzrasta. Zwiększone schlebia mu uwagę. I jeszcze: "W czasie muszę wszystkich wrzawa na temat mojej osoby", mówi. Dla życia w pierwszym rzędzie, miał nie zrobić. "Mamy inne w reprezentacji, tym bardziej nadaje się do centrum uwagi". Uwe Gensheimer, na przykład. Florian Kehrmann kursu. Przede wszystkim, Michał "Mimi" Krausa. Być może to jest z tym bardzo dobrze, że jego mocnych Roggisch w obronie ma. Obrońcy są ludzie w ogóle są dużo mniej niż pamiętny oślepiającą scorer. Kto będzie przemawiał obecnie Klaus-Dieter Petersen, pomimo wybitnych osiągnięć w obejmujące Mistrzostwa Europy 2004? I nawet chwała na Heiner Brand byłoby gdyby nie trener, a także doceniają wybitne osiągnięcia, daleko w tyle silne obraźliwe i Joachim Deckarm Wunderlich Erhard pozostał. "W publicznego, obrony specjalistów zawsze trochę niedoceniany" mówi Roggisch. Zła, nie jest: Ważne, że jego trenerów i drużyny wiedział wydajność poprawnie.

:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

http://translate.google.com/translate_t#

yyy... dziękuję ;D ... bardzo ;*