Wreszcie jestem szczęśliwa

Przez 21 lat mojego życia byłam potwornie nieszczęśliwa. Nic mi nie wychodziło, zawsze czułam się gorsza, miałam myśli samobójcze... A teraz się układa. Nie zawsze jest idealnie, oczywiście, ale bilans zysków i strat zawsze wychodzi na plus. Chciałam się po prostu podzielić swoją radością i życzyć Wam tego samego. Uwierzcie, że kiedyś będzie lepiej, nawet jeśli, jak mnie, przepadło Wam kilka lat życia. Powodzenia!!

ja pewnie do końca życia pozostanę nieszczęśliwa;(

Nie myśl tak. Ja byłam brzydka, zakompleksiona, biedna, samotna, nieśmiała i mogę tak jeszcze wymieniać :). Nachodziły mnie różne myśli, że jestem tak beznadziejna, że choćbym wyszła z siebie, to i tak moje życie się nie zmieni i nigdy nie będę szczęśliwa. Ale najważniejsze to znaleźć w sobie nadzieję, uśmiechać się i żyć.

pewnie masz racje ale czasem ciężko sie uśmiechać gdy serce płacze...

:) a co takiego sie stalo, ze patrzysz inacze na zycie?

Trudno powiedzieć, to była raczej ewolucja niż rewolucja. Wszystko zaczęło się od tego, że moja mama zmarła. Straszna tragedia i straszny ból, ale pozwolił mi inaczej spojrzeć na życie, docenić jego wartość, nabrać zdrowszego podejścia do rzeczywistości. Przy tym przez kilka miesięcy opiekowałam się chorą mamą, musiałam sobie radzić z milionem rzeczy - to mnie nauczyło odpowiedzialności, zaradności, może dodało trochę wiary we własne siły... Po śmierci mamy przez kilka miesięcy miałam depresję, choć patrząc z perspektywy, to depresję miałam przez całe życie. Ale po jakimś czasie to się unormowało. Zaczęłam studia na dwóch kierunkach, zaczęłam prowadzić zdrowy tryb życia, schudłam, wyładniałam, związałm się z chłopakiem, który zakochał się we mnie, kiedy jeszcze byłam gruba, brzydka i nieszczęsliwa - ale wtedy nie dośc, że tego nie zauważałam, choć sama byłam w nim zakochana, to jeszcze wybudowałam wokół siebie mur, przez który nie mógł się przedrzeć. Doceniłam tę garstkę przyjaciół, których miałam i znalazłam nowych (może jeszcze nie przyjaciół, bo to wymaga czasu, ale dobrych znajomych). Nie mogę powiedzieć, że moje życie jest idealne. Mam trochę problemów - nie jestem zupełnie zdrowa, mam schorowanego ojca, którym muszę się opiekować, mało pieniędzy i mało czasu. Ale mam miłość, przyjaźń i wiarę w przyszłość. Wiem, że moja sytuacja może się zmienić, że mogę mieć wypadek, wylecieć ze studiów, chłopak może mnie rzucić... Nie mogeprzewidzieć tego, jak to przeżyję. Ale myślę, że nie wpadnę znowu w dół. Teraz mam fantastyczne poczucie wartości własnego życia, któe jest pod pewnymi względami lepsze, pod innymi gorsze od życia innych ludzi, ale jest moje :). Cieszę się nim i różnymi małymi bzdurami, które mi się w nim przytrafiają. No to się rozpisałam :).

najwazniejsze to chyba docenic siebie, swoje zycie, przezywacje tak, jak tego chcemy, nie bac sie zyc. ciesze sie, ze Ci sie udalo, ze bylas i jestes na tyle silna. pozdrawiam i trzymam kciuki.

Cieszę się, że Ci się udało :) Mam nadzieję, że zachowasz pogodę ducha już na zawsze :)