czy mozna, zyc, byc z gejem?

mialam przyjaciela-geja, 3 lata temu on znalazl sobie kogos i urwal ze man kontakt, wyjechaliśmy do roznych miast, wiec zerwanie kontaku było ułatwione. Strasznie mnie to zabolalo, bo wydawalo mi sie ze wiele nas laczy, bylismy takimi przyjaciolmi z prawdziwego zdarzenia. Czulam sie okropnie. Poczatkowo czulam zlosc, bylam wsciekla na niego, nie moglam pojac jak mogl to zrobic, przeciez mogl miec nas oboje. Po Pol roku napisalam do niego, odpisal i koniec rozmowy. Po kolejnych kilku miesiacach, napisal do mnie czy nie moglibysmy o wszystkim zapomniec (pewnie juz nie byl ze swoim facetem, dla ktorego zerwal ze mna kontakt). Czulam nadal zal, wiele razy plakalam i zalowalam ze tak to sie wszystko ulozylo, tesknilam za nim strasznie. Odpisalam, ze zapomniec nie moge, ze mozemy gadac, ale to juz nie bedize to samo. Nie odezwal sie po tym. Sluchalam piosenek "naszych" - plakalam. Po 3 latach od zerwania kontaktu napisal mi zyczenia na urodziny, kilka miesięcy wczesniej napisałam do jego brata z prosba o jego nr tel, bo jednak ciagnelo mnie do niego, chcialam odnowic znajomosc. Gdy napisal mi zyczenia bardzo sie ucieszylam, powiedzial, ze zaluje tego jak to wszystko sie potoczylo i ze chce miec ze mna kontakt, bo patrzac z perspektywy, bylam jego jedyna przyjaciolka jaka mial. Teraz staramy sie do siebie pisac, wiadomo ze nie jest jak kiedys, rozmowa glownie o tym co w szkole, gdzie pracuje itp. Ostatnio zerwalam z chlopakiem i zaczelam myslec o tym, ze samemu nie jest tak zle i chyba moglaby bym być sama do konca zycia, bez chlopaka.. I tak sie zastanawiam, czy mozliwe jest to, zeby cale zycie mieszkac z gejem, jak przyjaciele, ktorzy nie maja nikogo i zeby nie byc samemu, mieszkaja razem, jedza razem obiady, jak taka powiedzmy para, ktora jest przyjaciolmi, ale miedzy ktorymi nic nie ma, nie ma chemii.