Czy jest tu jakis polonista, ktory umialby wskazac

przynajmniej 2-3 koncepty w wierszach J.A.Morsztyna?

nikt?

aa co, pracy domowej się samemu zrobić nie chce?:P A choćby zestawienie koloru skóry ukochanej ze zjawiskami kojarzącymi się z bielą("o swej pannie") podobnie w "Do trupa" porównanie trupa i zakochanego.

nie moge poruszyc iwerza "do trupa", poniwaz mielismy go na lekcji. Nie do konca wiem, o co chodzi w tym koncepcie. Znam jest znaczenie, ale nie wiem, czy dobrze interpretuje wierzsze, dlatego chcialam uzyskac jakies porady.

Nie do konca wiem, o co chodzi w tym koncepcie. Masz na myśli "Do trupa"? Jeśli znasz definicję konceptu, nie powinno Ci sprawiać większych trudności znalezienie go w innych utworach, tym bardziej jednego autora...

"do trupa" jest latwy do zrozumienia. Ale w innych juz nie tak latwo znalezc ten kocnept.

przykładowo ten wiersz: W południe więzień zasnąłem ubogi, Aż mi sen wdzięczny tę przysługę sprawił, Żem swą dziewczynę całował bez trwogi I w jej gładkości myśli moje bawił, I obłapiając depozyt tak drogi, Wszytkie-m na stronę frasunki odprawił, A zbytnia radość ledwie mi żywota Nie wzięła, duszy otworzywszy wrota. Taką uciechą będąc opojony. Ulałem potem zapalone skronie I ze wszytkich sił swoich obnażony Padłem wpółmartwy na jej ślicznym łonie I widząc, że głos ustawał zemdlony, Krzyknąłem jak ów, co z przygody tonie: "Ratuj mię, przebóg, stanie-ć za odpusty, Gdy zahamujesz duszę w ustach usty!" Tum zamknął mowę, a ona bez mowy Widząc mię, bez tchu i bez życia znaku, Zemdlonej dźwiga i podnosi głowy . I usty swymi całuje bez braku W usta i w oczy i wdzięcznymi słowy Dodaje słodkim pieszczotom przysmaku: "Jeśliże - mówi - śmierć twoja prawdziwa, Czemuś ty umarł, czemużem ja żywa?" I już poczęła myślić, jaką raną Dać wolną drogę pięknej duszy z ciała, Kiedy się śmierć jej ruszyła stroskaną Gładkością i mnie żyć znowu kazała: A ona z twarzą łzami sfarbowaną: "Żyj śmiele - rzekła - abym zawsze miała Zwycięstwa mego ten znak niewątpliwy, Że kto tak kona, dłużej będzie żywy".

oraz ten: Nie prę się, panno, znam się do kradzieży, Ale choć jawne przy mnie będzie lice, Nie wrócę, choćby męki, szubienice, Powróz mię czekał i zgnojenie w wieży. Tobie też tak być ostrą nie należy, Bo więcej kradną twe śliczne źrenice, I ja ich wszytkie wydam tajemnice, Jeśli przewodnia temu nie zabieży. A też niewielka potkała cię szkoda I łacna tego, com ci wziął, nadgroda, Bylebyś tylko poszła do zwierciadła. Tyś sama w większej o kradzież jest zmazie, Boś w rzeczy samej serce mi ukradła, A jam cię ukradł tylko na obrazie.

?

wydaje mi się, że w tym drugim występuje gra symboli- kradzież wizerunku, obrazka i kradzież serca. Podmiot liryczny przyznaje się do kradzieży, ale broni się, mówiąc o równorzędnej, a nawet większej, winie ukochanej- co wyjaśnia na końcu. Ja nie jetem polonistką i interpretuję 'na żywca', ale spróbuj otworzyć się na ten wiersz...