wiersz

Zostawiona w swej samotności wsród ludzi umieram... Jak cichy deszcz...jak mocny grad staczam się...staczamw otchłań bez dna. W umiarkowanej ciszy słysze krzyki. To po mnie idzie. ten co najszczęsliwszym odbiera blask. Nie tylko słonca...także wód i zielonych krain czar. Chciałam już dawno by mnie zabrał ciemnej próżni kąt. Lecz nie wiedzałam że spadne tak łatwo... Gdy łzy zatoczą krąg.

druga linijka pierwszej zwrotki jest dla mnie trochę bez sensu ponieważ trudno ja połączyć z następnym lub poprzednim wersem "W umiarkowanej ciszy słysze krzyki" jeśli słychać krzyki to nie jest umiarkowana cisza tylko raczej hałas... ja bym słowo "krzyki" zamienił na słowo "głos" i trochę ostatni wers jakoś tak mi nie pasuje nie wiem dlaczego po prostu mi nie pasuje do tego wiersza To na tyle moje krytyki :)