wiersz

Zostawiona w swej samotności wsród ludzi umieram... Jak cichy deszcz...jak mocny grad staczam się...staczamw otchłań bez dna. W umiarkowanej ciszy słysze krzyki. To po mnie idzie. ten co najszczęsliwszym odbiera blask. Nie tylko słonca...także wód i zielonych krain czar. Chciałam już dawno by mnie zabrał ciemnej próżni kąt. Lecz nie wiedzałam że spadne tak łatwo... Gdy łzy zatoczą krąg.

Ładne... tylko takie smutne...

GRAFOMANIA! tragedia, weź dziewczyno zajmij się czymś innym i nie nazywaj tych grafomańskich wybryków wierszami.... po-ra-żka!