Ofiara... równie dobrze mogłabym nie istnieć

Chce się komuś wyżalić, bo nie mam komu tego powiedzieć. Nie czuje wogóle szczęścia, mogłabym płakać godzinami, nie mam już na nic ochoty. Moje życie to koszmar. Najpierw ojciec nas zostawił i sie podlizywał, później matka się załamała (dziś bierze mase leków na uspokojenie). Kiedyś sie czepiała że jestem gruba, dziś błaga mnie żebym coś zjadła. Chłopak spieprzył nasz prawie roczny związek i trzyma mnie przy sobie na siłe chociaż ja go już wyraźnie olewam, bo to nie to samo co kiedyś... przyjaciół? brak, bo wszyscy byli dwulicowi. Mam 20 lat a czuje sie zmeczona tym wszystkim jakbym miala conajmniej 30. Mam juz tego wszystkiego dosc.

skad ja to znam. u mnie w domu tez problemy, w parcy rowniez. jedynie w zwiazku sie uklada.

Kochana..masz dopiero 20 lat,cale zycie przed Toba,chlopak okazal sie palantem,zapomnij o nim,tego kwiata to pol swiata..jeszcze wielu sie przewinie przez Twe zycie...zobaczysz...postaraj sie w tej chwili skupic na nauce,pozniej znajdz jakas prace i usamodzielnij sie....zycie nie jest takie zle...spojrz na to z innej perspektywy...nowa praca,nowi ludzie,moze masz jakies hobby?nie sadze by kazdy byl dwulicowy...zapisz sie na jakis kurs-tam tez poznasz nowych ludzi..i glowa do gory...usmiech na twarz..bedzie dobrez..uwierz mi..myslalam podobniemajac Twe lata..dzis jestem "troche"starsza i wiem co pisze:)