Ciekawe czy w życiu będę jeszcze szczęśliwa?

mam 27 lat i generalnie nic poza tym :-( marzę o dobrym mężu, dzieciach, sukcesie w zawodzie, no tak normalnie... ale od lat jestem sama, mieszkam sama. Całymi dniami nie mam się do kogo odezwać, problemy sama rozwiązuję, albo sie im po prostu poddaję. Przyjaciółki powychodziły za mąż, mają dzieci, nie mają czasu na spotkania itp. Tak siedzę i zastanbawiam się czy to jeszcze możliwe, że kiedyś w życiu będę szczęśliwa, że będę kochać i będę kochana... i im bardziej myslę, tym bardeziej myslę, że nic sie już w moim życiu nie zdarzy :-(

czy sie zdarzy, czy nie to zalezy akurat od Ciebie, ale od siedzenia na Kafe, to jeszcze nikomu sie nic nie zdarzylo :)

daj spokój,a co ma powiedzieć osoba bardzo chora, bez wsparcia w rodzinie do tego z problemami finansowymi...

Jejku czy mogę mieć swój problem czy mam się przejmować wszystkimi ludźmi na świecie?

Możesz, rozumiem rozterki, ale ten tekst, że nic mnie już nie spotka...kobieto nie masz nawet 30 lat...40 paro latki idą na studia, prowadzą intensywne życie towarzyskie, interesują się wieloma rzeczami, a Ty mówisz, że nic Cie nie spotka...

ludzie w każdym wieku łączą się w pary...

zwiń manele i wyjedź , skoro nic Cię nie trzyma, jak będziesz robić to co zawsze to będziesz mieć życie takie jak dotychczas, jak zrobisz coś zupełnie innego to i Twoje życie będzie inne...

Jak wiem, że trudno jest nie ulegać takim poglądom, że jak się do jakieś wieku powiedzmy 30 lat nie wyjdzie za mąż, to później szanse maleją, tylko mi się zdaje, że to myślenie i utwierdzenie w tym najbardziej nam szkodzi...

Jeśli masz dużo czasu wolnego, a przyjaciele nie zawsze mają czas dla siebie, to może pójdź na jakiś kurs, ewentualnie studia zaoczne, jakieś hobby, żebyś nie siedziała w domu i nie myślała jaka to jest beznadziejna...

ale ja żyję dostyć intensywnie, skończyłam 3 kierunki studiów, rozkręcam (z problemami) własną małą firmę. Zaraz po studiach zwinęłam wszystkie manatki i wyjechałam sama do UK. Byłam tam ponad rok, niczego nie żałuję, zdobyłam tam fantastycznych przyjaciół, wróciłam, ale dziś czuję pustkę, bo marzę o własnej rodzinie :-(

To po prostu żyj :). Wiesz niektórzy są niespełnieni zawodowo inni uczuciowo, ale to się zmienia, nie możesz się zadręczać. Mam kuzynkę ma 32 lata i odwieczny problem, że nie ma faceta, wygląda jak cierpiętnica, super dziewczyna, ja wiem, że nic nie zastąpi kochającej osoby, ale ona jest zdrowa, inteligenta, fajna, ma super pracę, trzeba wierzyć, że się ułoży...

Ja natomiast jestem niespełniona zawodowa. mówią o mnie inteligentna, błyskotliwa, z fajnym poczuciem humoru, po dwóch kierunkach i co z tego...ciągle brak odpowiedniej pracy, no ale co mam sobie w łeb strzelić, wierzę że będzie ok...

mam też hobby,gram na fortepianie i skrzypcach, maluję,rzeźbię, działam jako wolontariusz i umiem być sama nie szukam na gwałt bo już muszę. tylko się po prostu zastanawiam czy kiedyś będę kochana czy to moje życie minie tak jak mija teraz...

ciężko aż tak brać wszystko z życia jeśli się nie ma pieniędzy na chleb momentami. Jestem sama, rozkręcam firmę i narazie jestem na minusie, tylko płace i płacę, smam płaće ZUS itp. nie ma mowy o kursach, jodze..chyba że w domu na dywanie. Nie wszystko jest takie proste, że wystarczy chcieć, ja nie narzekam na nadmiar wolnego czasu i nudne życie, ale na kafe to w kółko i to samo - idź się zabaw, idź na kurs, nie uzalaj się, mimo że temat dotyczy zupełnie czegoś innego :-O

Wiesz bo to na prawdę działa takie zajęcie się czymś, co bardzo lubisz...nie wiem jakich rad oczekujesz. Nikt Ci tu nie odpowie na pytanie, że będzie tak czy tak. Też bym chciala wiedzieć, czy w końcu napiszę tę książkę, czy nie, no ale to sie po prostu okaże...

A ja powiem Ci że spotkasz kogoś w najmniej oczekiwanym momencie. Nie nastawiaj się jednak że musze koniecznie poznać tego jedynego! Pojawi się, lub nawet jest gdzies niedaleko. Czasem idąc ulicą lub wsiadając do autobusu uśmiechnij sie do kogoś. Jeśli Ty będziesz pozytywna i otwarat do ludzi , oni też będą. A przede wszystkim On bedzie... i się znajdzie. Trzymam kciuki!

Są ludzie którzy są całe życie sami, są ludzie którzy są wiecznie z kimś, są ludzie którzy poznają kogoś w wieku 30 lat, 40, 50 i później. I w każdym przypadku można być szczęśliwym albo nie, nie ma na to gwarancji...

dzieki ze ze mną piszecie :-) ja nie oczekuję rad, nie mówię, ze ktoś ma mi powiedziec jak żyć i znaleźc dla mnie idealne rozwiązanie, po prostu się zastanawiam czy kiedyś założę rodzinę i jak będzie wyglądało moje życie i tyle...

:-)

Mam tyle lat, co Ty, wiem że tu jest czas, że myśli się już poważnie o życiu, no ale wiesz ja wierzę w coś takiego, że tak wszystkiego do końca nie można mieć. Skoro ma się bardzo szczęśliwy związek, to często w sferze uczuciowej jest gorzej i na odwrót...

póki co nie mam ani jednego ani drugiego :-O ani sukcesu zawodowego ani rodziny