Zaraz będziemy wywoływać ducha....

nawet nie chce wspominac:O historia dluga i wciaz zywa. wsadzam tu ryj, bo mnie pociagaja te klmaty. to silniejsze ode mnie, ale....nie popwinnam:(

powinnam:) tak to jest jak czlek siedzi po cmocie:D aaaaaaaa!!! no tak, jeszcze te ooops ten temat:(

To tak jak mnie, lubię poczytać o takich tematach - człowiek wciąż jest zbyt ogłupiały aby zrozumieć, a wiadomo - tajemnice, Inny Świat, strefa zmarłych, magia i duchy przyciągają :) Nie martw się - wątpię, aby Cię to pocieszyło, ale mi i milionom innych tez nie jest w życiu lekko. Życie zabija wyobraźnię, o.

cytryna , to jest ciekawy temat ale jednoczesnie straszny a jezeli chodzi o te seanse to są tylko dla odwaznych ja bym się nieodwazyła :O

ja sie odwazylam... i w tym caly bol:O

Dokładnie, też nigdy bym się nie odważyła - w kulminacyjnym momencie spasowałam, nigdy do tego już nie wrócę, oj nie. Nawet w myślach. A jak jeszcze obejrzalo się "Egzorcyzmy Emily Rose"... :)

plaaaaastykkkk haaaallloooo

CYTRYNA , ALE MAM NADZIEJE ZE wszystko ok.. ja tez oglądałam egzorcyzmy masakra , boje sie

niekoniecznie ok. ale zyc trzeba, a przynajmniej sie staram. gdybym wiedziala...nigdy wiecej:( w kazdym razie sama nie sypiam.

aha ojej , no bo takie zabawy nienalezą do bezpiecznych, trzymaj sie cytryna.. dobranoc pa

Ale co, widziałaś ducha, czy czułaś? Ja widziałam go raz, wiele lat temu. Ale jakoś żyję, po roku strachu mi przeszło. Zasypiam w tym pokoju sama, bez obaw. Dużo czasu minęło, odkąd Ci się to stało?

to bylo dawno temu. kuzynce spodobala sie taka zabawa...potem moja mama (jej pasja byly wrozby, tarot) i tak wciagnelam sie:O to, czego doznalam hmmmm nikt z Was by nie uwierzyl - cudowne, a jednoczesnie przerazajace. przeprowadzalam sie wiele razy i wciaz to czuje. noce bywaja koszmarne:(

parysianka

autor sie nie odzywa:( wiecie co, chyba mam dosc tego tematu. moze jeszcze kiedys... 3mcie sie

Rozumiem Cię doskonale, moje pierwsze dni też były koszmarem, zupelnie jak mała dziewczynka bałam się każdego najmniejszego szmeru, każdych niedomkniętych drzwiczek w szafkach i cieni na ścianie. Ale przeszło mi po roku, być może dlatego, że jeszcze wcześniej śnił mi się duch mojego ojca, żegnający się ze mną - ale to nie był tylko sen, ja to wiem. Choć nie powiem, i dziś czasem łapie mnie taki irracjonalny lęk przed duchami.

No więc i ja uciekam, miłej nocy Wam życzę. Trzymajcie się! :)

:o

i cooo?

mysle, ze autor wlasnie pierze majtasy po wczorajszych wrazeniach:P