Już sobie nie radzę, co robić?

Codziennie od 6 miesięcy z nim przebywam w jednym pomieszczeniu paktycznie 3/4 dnia, tak wiem, to banalne... Ale kiedy pierwszy raz odezwał się do mnie... zaniemówiłam - uslyszałam najpiękniejszy głos na świecie, wiem, że mogłabym słuchać go codziennie do końca życia. Poza tym nie jest banalny, nijaki - wasne poglądy są niebywale ważne, a on czaruje mową. Wiem, że nigdy z nim nie będę tak jakbym tego chciała, nie mogę sie z nim równać, on zasługuje na kogoś ekstremalnie wyjątkowego. Tylko dlaczego jest mi tak źle...? Codziennie widzę go, codzinnie z nim rozmawiam i z dnia na dzień jest coraz gorzej... I choć wiem, że to nienormalne, łzy same cisna mi sie do oczu. Co robić? Jak przestać o nim myśleć... ;(

Kiedyś przeżyłam to samo, ale wiesz... to bylo cudowne, oczywiście gdy teraz patrzę na to z perspektywy. Nie było nic lepszego od głupiego spaceru z nim w drodze do domu ...

Chcesz powiedzieć że nie czujesz się godna jego ? Powiem szczerze. Znam kilku facetów którzy wydawało mi się że jak Ty to nazwałaś "zasługują na kogoś ekstremalnie wyjątkowego" i bałabym się nawet do nich zbliżyć. Jakże wielkie było moje zdziwienie kiedy okazywało że wiązali się oni a potem żenili z kobietami które nawet w połowie nie były tak wyjątkowe jak oni, a te kobiety to jedyne czym się wyróżniały to przesadnie dużą pewnością siebie zupełnie nie wiadomo od czego pochodzącą bo i z urody i z charakteru i z inteligencji były przeciętne. Teraz po latach dochodzi do mnie że to właśnie chyba dzięki tej pewności siebie stały się ich partnerkami.