Ze strachu przed miloscia - co myslicie o tym

Wydaje się niemożliwe, żeby ludzie bali się miłości, bo przecież jest ona utożsamiana z dobrem, szlachetnością i bezinteresownością. Mimo to, wielu ludzi boi się zakochać. Strach przed miłością jest dość powszechny. Wielu ludzi ma wbite do głowy, że jeśli kogoś głęboko i szczerze pokochają, to staną się bezradni i przegrani. Będą wyzyskiwani, dręczeni, poniżani, ranieni uczuciowo. Dlatego niektórzy oczekują miłości, ale sami jej nie potrafią dawać i okazywać. Wolą obserwować cudze starania, oceniać ich jakość i poziom, a także weryfikować w mniej lub bardziej miły dla drugiego sposób. Takie myślenie jest skutkiem minionej epoki sukcesu, a pochodzi z poprzedniego tysiąclecia. Wygrać coś miłością, zdobyć czyjąś miłość, walczyć o miłość – to teorie wciąż żywe. Żyje bowiem pokolenie ludzi wychowanych w minionej epoce, nafaszerowane fałszywymi teoriami na temat sukcesu, walki, konkurencji i ponad wszystko preferujące samodzielność, która się kończy uczuciową samotnością. Niektórzy uznali nawet, że ten kto pierwszy wyzna drugiemu miłość, sam siebie skazuje na brak wzajemności i odrzucenie. Przy takiej filozofii, rzeczywiście lepiej nikomu nie wyznawać miłości, a nawet ją ukryć, aby móc nadal pielęgnować fałszywe wyobrażenie o swojej przewadze, sile, niezależności i zdolności panowania nad sobą... Ludzie są przeczuleni na tle honoru, dumy i własnej godności. Dlatego myślą, że wyznanie uczuć może ich poniżyć. Boją się wyznań i starają je ograniczyć do niezbędnego minimum. W efekcie, ukochana osoba jest zdezorientowana i może myśleć, że partner jej nie kocha, więc powinna się oddalić i nie mieć żadnej nadziei na wzajemność. W fałszywych teoriach na temat miłości, mylnie interpretuje się oddanie serca drugiemu człowiekowi, jakoby miało to oznaczać jednoczesne wyrzeczenie się siebie, utratę godności osobistej, możliwości zrealizowania własnych celów, obowiązków i praw. Wiele osób cierpi z tego powodu. I wiele związków rozpada całkiem niepotrzebnie, bo brakło w nich szczerych wyznań o tym, że ludzie się naprawdę kochają! Fałszywa duma i strach przed utratą rzekomej godności, doprowadziła wielu kochających się ludzi do tego, że sami sobie zrobili krzywdę, choć pragnęli wzajemności, mieli ją, więc mogli być szczęśliwi! Są i tacy, którzy z powodu dumy, na wszelki wypadek i ze strachu przed kłamstwami, ranią ukochaną osobę, wypierając się swoich uczuć i nie dając jej żadnej nadziei na wzajemnośc! Działają w panice i wolą uciekać od świadomości, że naprawdę kogoś pokochali z wzajemnością. Fałszywa godność zabrania bowiem kochać i okazywać miłość. Zabrania wyznań i sprawia, że blokuje się szanse oraz szczęście w miłości. Ludzie się wtedy rozstają, chociaż szczerze kochają. To właśnie fałszywa godność zabrania aż tak zaufać kochającej osobie, żeby przed nią nie ukrywać najcudownijszych dla niej uczuć. W zasadzie, strach przed miłością, bierze się nie tylko z fałszywego pojmowania honoru i godności osobistej. Wpajanie ludziom, że miłość oznacza tylko cierpienia, poniżenia, wyrzeczenia, straty, gardzi słabościami i nie zniesie biedy – skutecznie odstrasza od tego uczucia. Przez to właśnie ludzie boją się nawet mysleć o swoich uczuciach i uznają za pomyłkę lub złudzenie. Pokonanie strachu przed miłością, przy takim do niej nastwieniu, wcale nie jest łatwe! Fałszywe teorie o tym, że miłość drugiego człowieka jest pozorna i skierowana jedynie na dręczenie - sprawia, że człowiek staje się nadmiernie czujny, kiedy i jak zada mu cios ukochana osoba? Wręcz, wypatruje zagrożeń! Staje się w ten sposób gotowy do obrony i może do niej przystąpić ze strachu – na wyrost. Wtedy uzna, że ktoś go nie kocha, ale zamierza wyzyskiwać i dręczyć z byle jakiego powodu! Dlatego problemem bywa każdy drobiazg. W tym przeczuleniu na temat cierpień i wyzysku, wystarczy, że partner nie wyrzuci śmieci natychmiast, gdy będzie trzeba, albo poprosi o jakąkolwiek pomoc. Łatwo wtedy uznać, że chce tylko dręczyć i korzystać z miłości, jaką otrzymuje. Samo nastawienie na to, że miłość oznacza cierpnia, już sprawia, że ludzie są wobec siebie podejrzliwi i boją się ufać w dobrą wolę kochanej osoby. Cokolwiek ona zrobi lub powie, czy przemilczy – może być potraktowane, jako dowód, że chce zadawać cierpienia. I wtedy nie liczy się to, czym się naprawdę kieruje, czego boi, z jakimi słabościami walczy sama w sobie lub w jakim zakresie potrzebuje pomocy i zrozumienia. Przy nastawieniu, że kochając kogoś, będzie się cierpieć, zawsze się znajdzie na to uzasadnienie. Wtedy znika wyrozumiałość i chęć wspierania tej osoby, a także zrozumienie jej prawdziwych uczuć. Każdą słabość, niedoskonałość, potrzebę - można zinterpretować, jako cwaniactwo i dążenie do zadawania cierpień.

Fajnie napisane. Ale niestety kiedyś pisałam tu o milości i o mojej wierze w to , że ona istnieje. Niestety zostałam własciwie zakrzyczana przez tych , którzy twierdza , że miłośc tak na prawde nie istnieje. Po prostu ludzie , którzy jej nie doswiadczyli bądz boja sie doswiadczyc potepiaja tych , ktorzy wierzą w milość. Poza tym bardzo zauważalny jest fakt , iż niektórzy ludzie tutaj na forum bardzo dziwnie postrzegaja miłość... temat rzeka.