DEPRESJA POPORODOWA

ktora przez to przechodzila? jak sie czulyscie? jak sobie pomoglyscie? Co Wam pomagalo najlepiej? ile trwala? Jak mozna pomoc?

teraz wszystkie maja depresje. histeryczki :O

jak nie masz nic do napisania to po sie wogole odzywasz?

up up

moze po prostu idz do psychologa i tyle?

olka parasolka, to nie ja mam depresje a siostra ktora urodzila w zeszlym tygodniu, zastanawiam sie jak jej pomoc...a nie mieszkamy nawet w jenym miescie.

czy znajdzie sie kobietka, mama ktora cos poradzi?

zadna?

kolejna z wyimaginowana choroba... Fajne wytlumaczenie dla lenistwa na przyklad ;)

powinna isc do psychologa bo depresja moze sie pogłebic. albo po prostu porozmawiaj z nia, dowiedz sie co czuje i wtedy staraj sie jej pomóc.

ta kafe jest do dupy, kto tu w ogole siedzi? Sami ignoranci!

Olka parasolka dzieki za odp

tylko sie uzalac nad soba :O

ciężko mówić już o depresji raczej o baby blues. Na depresje jeszcze chyba za wcześnie. A jeśli nawet, to pomoże tylko psychiatra, nie psycholog. Depresje leczey się farmakologicznie u lekarza. Zapisuje leki, które trzeba brać minimum pół roku. Nieleczona depresja pogłębia się i prowadzi do wyniszczenia organizmu. Nie pomogą rozmowy z bliskimi, wykazd, urlop itp. trzeba iść do lekarza psychiatry. Leki antydepresyjne nie uzależniają, są takie które można brać karmiąć.

to tylko chwilowe... sama niedawno urodziłam i przez kilka- kilkanascie dni nie wiedziałam co się dzieje... nazywa sie to wszedzie depresja poporodowa, ale ja bym tego tak nie nazywala, chyba ze ten stan sie przedluza... Niestety niewiele kobiet zaraz po porodzie jest maksymalnie szczesliwa... Wtedy przydaje się pomoc najbliższych, choćby w opiece nad maluchem. Jeżeli stan trwa dłużej, to dobrze zwrócić się po fachową pomoc.. Ale uważam że dopiero wtedy, gdy ktoś już kompletnie nie radzi sobie z własną osoba. Mnie osobiście samo przeszło. Przez parę dni nie wiedziałam jak opiekować się dzieckiem (bo żadne rady nie odpowiadja dokładnie rzeczywisci:)), czułam się totalnie zdołowana itd. Do dzisiaj dopadają mnie chwile przygnebienia, gdy nie mam już siły, a maluch ciągle chce by się nim zajmowano... A minęlo już trochę czasu...Ale depresją bym tego nie nazwała..

Mój syn ma trzy i pół miesiąca. Szczęściem depresja poporodowa mnie ominęła. Należą się tutaj ogromne dzięki dla mojego partnera. Spędzał wiele czasu w domu,pomagał mi we wszystkim,wyręczał mnie przy dziecku,żebym miała chwilę dla siebie-tylko dla siebie. W pracach domowych też mi pomagał,żebym mogła spokojnie dojść do siebie. No i mnie przytulał,nie zapomniał o okazywaniu uczuć i czułości. To dzięki niemu nie załapałam deprechy po porodzie. A o to u mnie nietrudno. Pozdrawiam:) a propos-depresja poporodowa to nie nowa moda,to spostrzeżenie problemu.

moim zdaniem to nie chodzi o dostrzeżenie problemu.. Stan, który dosięga większość kobiet po porodzie nie jest depresją. To po prostu obniżenie nastroju. Nie jest to przyjemne, sama przeżyłam... Natomiast depresja jest poważna chorobą, której nazwy w ostatnim czasie trochę się nadużywa. Pewnie że jakiś tam ułamek kobiet dopada rzeczywista depresja, ale na pewno nie większosc.

Po tygodniu po porodzie nie mozna jeszcze zdiagnozowac depresji. O depresji mozemy mowic, gdy ten stan trwa conajmniej 6-8 tygodni. Tuz po porodzie zachodza zmiany hormonalne, placzliwosc, zmeczenie, smutek, nerwowosc, apatia... Trzeba dojsc do siebie. A twojej siostrze najbardziej potrzeba teraz wsparcia, pomocy ze strony rodziny, odciazenia przy dziecku i snu. Jesli jej nastroj sie nie poprawi po miesiacu, to wtedy zaczac dzialac.

Mamo karolinki,depresja poporodowa to co innego. Dotyka najczęściej kobiety prowadzące bardzo aktywny tryb życia przed porodem. I nagle zostają zepchnięte do roli urządzenia wielofunkcyjnego do obsługi dzidziusia. I do tego wszyscy rozpływają się w podziwach nad maleństwem,a kobieta czuje się zdana na siebie,zepchnięta do roli kury domowej,zaniedbana,bo brak czasu,przemęczona i w ogóle. W dodatku wszyscy oczekują ogromu szczęścia od młodej mamy. I niech nie próbuje się skarżyć! Bo powiedzą,że histeryczka i że wymyśla fanaberie. Tak to jest!

Ja przechodzilam:( Zaczelo sie to 3 tyg, po porodzie i trwalo prawie pol roku:( Nie zasiegalam porad specjalisty bo miala wsparcie w mezu! Od poczatku nie ciaglo mnie do mojego dziecka:( Denerwowalo mnie ono, nienawidzilam go za to, ze zabralo mi figure, zabralo wolny czas! modlilam sie zeby spalo jak najdluzej lub zeby w ogole sie nie obudzilo:( Kiedy plakalo zbierala sie we mnie taka zlosc, ze nakrywalam je poduszka, na chwile, doslownie 5 sek. albo trzaslam mala bo chcialam zeby sie uspokoila:O Nie panowalam nad soba! Tak bardzo chcielismy z mezem tego dziecka, mamy pieniadze, mieszkanie, stac nas na wczasy, nawet 2 razy w roku! Mimo wszystko posiadanie dziecka mnie przeroslo:( Zyczylam jej zlego, robilam krzywde, kiedy plakala zatykalam buzie:( A pozniej plakalam w kacie, bo przypomnialam sobie co jej robilam:( Wymyslilam sobie ze w momencie kiedy chce jej zrobic krzywde przygryze warge, zeby mnie bolalo! I to pomagalo! Po jakims czasie moja warga krwawila, byla popuchnieta itd! Pisze to, a lzy ciekna mi po policzkach, bo teraz moje dziecko ma rok i oddalabym za nie zycie! Tak bardzo zaluje tego co jej robilam, nigdy sobie tego nie wybacze:(

dziewczyny jesli dotknie Was cos podobnego do tego co dotknelo mnie to nie wstydzcie sie powiedziec to komus osobiscie! to bardzo pomaga! nie piszcie tu na kafe! Ja kiedys napisalam ze mam depresje, a ktoras ze stalych, czarnych dziewczyn napisala mi tylko: eeee, nie przesadzaj, dasz rady:O A ja nie radzilam sobie juz sama ze soba, a co dopiero z takim malym dzieckiem! Dzwonilam do meza i mowilam ze nie chce malej! chccialam oddac ja do adopcji! A on mowil zebym na niego poczekala, ze zrobimy tak jak chce, tylko mam jej nie robic krzywdy! I pomoglo, co prawda moj maz wielokrotnie zostal upomniany w pracy za godzinne rozmowy ze mna, ale przeszlo:)

ani ani, nie wiem do czego ty to napisałas bo do mojej wypowiedzi ma się to jak kwiatek do kożucha. I wcale nie jest tak jak ty piszesz. Depresja poporodowa najczęsciej pojawia na skutek zmian hormonalnych, często występuje gdy w ciąży brało się np. duphaston lub luteine. Oczywiście przyczyny mogą być też inne. ale jeśli nawet powstaje na skutek taki jak napisałaś, to co nieprawidłowego w mojej wypowiedzi wyczytałaś?:) depresja jest depresją, nie ważne czy poporodowa czy inna. Ja się leczyłam rok z powodu depresji poporodowej. Brałam leki. Nie rozumiem co twój wpis miał wnieść.

ze robilas jej krzywde?

i wcale nie jest tak ze to przejdzie!!!! depresje można tylko uśpić jak jej się nie leczy, prędzej czy później ona wróci i to ze zdwojoną siłą!!!! Naprawde to trzeba leczyć!!!!

Tak mowilam mu wszystko, jestesmy zgodnym malzenstwem, wiec wszystko sobie mowimy:) Po pierwszym razie byl w szoku, powiedzial do mnie: czys ty zwariowala, ty jestes jakas psychiczna! Ale bal sie bardzo o mnie i o dziecko i zaczal studiowac ksiazki, porady i uczyc sie jak ma sie zachowywac!

i nie udzielajcie takich rad ze to przejdzie, zeby sobie z mężem pogadała. Oczywiście, to dodatkowo, ale jednak lekarz jest konieczny jeśli mowa już o depresji czy też jej podejrzeniu!!!!!

Lekarz doradzi ci doraznie! Pojdziesz do domu i zostaniesz sama ze soba i bedziesz musiala sobie dac rady sama! A czy w ataku histerii mysli sie o tym co moi lekarz? Tabletki krotkotrwale hamuja takie zachowania! Najwazniejsze jest wsparcie, najwazniejsze:)

Jana Ina Zarella BRAWO ! za szczerą odpowiedź i gratulacje ze to przeszłaś .

ja bym sie bala powiedziec komukolwiek cos takiego... Bo na miejscu ojca to taka matke od razu wyziozlabym do szpitala psychiatrycznego i odizolowala od spoleczenstwa. bez urazy. Po prostu sie wczuwam w role. Jakby mi moj partner powiedzial, ze krzywdzi nasze dziecko.

Wiesz po to jestesmy 9 miesiecy w ciazy, zeby przygotowac partnera na wszystko:) Na humory, na tycie, na porod oraz to co sie z tym pozniej wiaze! Ja ostrzegalam wielokrotnie meza, ze zdarza sie ze po porodzie pojawia sie depresja i wtedy duzo zalezy od partnera, ze potrzebuje sie wtedy jego pomocy fizycznej i psychicznej! Razem czytalismy artykuly o tym jak mezowie pomagaja zonom, ktore dotknal ten problem. Mimo wszystko kiedy mu sie przyznalam byl w ciazkim szoku, powiedzial, ze przeciez tak dobrze sie czulam, tak ladnie w ciazy wygladalam, nawet szybko zniknal mi brzuch, wszystko ukladalo sie dobrze, a mimo wszystko stalo sie:(