POMOCY!!! GDZIE ZNAJDE MIT O ORFEUSZU I EURYDYCE?

prosze o pomoc tylko osoby, ktore znają 100% pewne źródło

pomóżcie

w mitologii Jana Parandowskiego - maja wszystkie biblioteki

ale to pewne, że tam jest?

bo już dziś musze wpisac w ciemno do bibliografii, a dopiero jutro moge sprawdzic

O rety, tak pewne. Jak nie wierzysz to wrzuc na google czy ten mit na pewno jest a zbiorze Parandowskiego. Ale ja tez kiedys chodzilam do szkoly wiec raczej nie usunli mitu ze zbioru

nie denerwuj sie, chce sie tylko upewnic, bo na jednej stronie poswieconej tematowi znalazlam w bibliografii Pietrzykowski M., Mitologia starożytnej Grecji, 1983, s. 178-183, ISBN 83-221-0111-2. i zwatpilam, czy kilku autorow o tym pisalo, czy powolywac sie na parandowskiego raczej.

to jako ostatnia deska ratunku. Dla mnie korzystanie z bryków jest poniżej godności http://www.bryk.pl/teksty/gimnazjum/język_polski/lektury/25010-mit_o_orfeuszu_i_eurydyce_na_podstawie_mitologii_jana_parandowskiego.html

Wiekszosc interpretacji wzoruje sie na Parandowskim wiec na pewno bedzie dobrze

dziekuje wszystkim za pomoc. maturka> zanim wyglosisz swoje lzawe opinie na temat godnosci, czy jej braku, łotewer, zastanów sie, bo nie o wszystkim wiesz i ta uwaga jest co najmniej nie na miejscu, wiecej taktu w przyszlosci zycze

Orfeusz był królem śpiewakiem Tracji, jak król Wenedów u Słowackiego. Tyle, że nie był stary. Był młody i bardzo piękny. Śpiewał i grał na lutni tak pięknie, że wszystko, co żyło, zbierało się dokoła niego, aby słuchać jego pieśni i grania. Drzewa nachylały nad nim gałęzie, rzeki zatrzymywały się w biegu, dzikie zwierzęta kładły się do stóp – i wśród powszechnego milczenia on grał. Był po prostu czarodziejem i za takiego uważały go następne pokolenia, przypisując mu wiele rozmaitych dzieł, w których wykładał zasady sztuki czarodziejskiej. Eurydyka była to jego żona, nimfa drzewna, hamadriada. Kochali się oboje bezprzykładnie. Ale jej piękność budziła miłość nie tylko w Orfeuszu. Kto ją ujrzał, musiał ją pokochać. Tak właśnie stało się z Aristajosem. Był to syn Apollina i nimfy Kyreny, tej, co lwy jedną ręką dusiła – bartnik zawołany, a przy tym dobry lekarz i właściciel rozległych winnic. Zobaczył raz Eurydykę w dolinie Tempe. Cudniejszej doliny nie ma w całym świecie, a Eurydyka wśród łąk zielonych, haftowanych kwieciem rozmaitym, wydawała się jeszcze bardziej uroczą. Aristajos nie wiedział, że ona jest żoną Orfeusza. Inaczej byłby, oczywiści, został w domu i starał się zapomnieć o pięknej nimfie. Tymczasem zaczął ją gonić. Eurydyka uciekała. Stało się nieszczęście : ukąsiła ją żmija i nimfa umarła. Biedny był wówczas Orfeusz, bardzo biedny. Nie grał, nie śpiewał, chodził po łąkach i gajach i wołał : „Eurydyko! Eurydyko!” Ale odpowiadało mu tylko echo. Wtedy ważył się na rzecz, na którą nie każdy by się ważył: postanowił pójść do podziemia. Wziął ze sobą tylko swoją lutnię czarodziejską. Nie wiedział, czy to wystarczy, ale nie miał żadnej innej broni. Jakoż wystarczyło. Charon tak się zasłuchał w słodkie tony jego muzyki, że przewiózł go za darmo i bez oporu na drugi brzeg Styksu; Cerber, nawet sam Cerber nie szczekał! A kiedy stanął Orfeusz przed władcą podziemia, nie przestał grać, lecz potrącając z lekka struny harfy, skarżyć się zaczął, a skargi układały się w pieśni. Zdawało się, że w królestwie milczenia zaległa cisza większa i głębsza niż zwykle. I stał się dziw nad dziwy : Erynie, nieubłagane, okrutne, bezlitosne Erynie płakały! Hades oddał Orfeuszowi Eurydykę i kazał ją Hermesowi wyprowadzić na świat z powrotem. I jedno jeszcze powiedział : Eurydyka iść będzie za Orfeuszem, za nią niech kroczy Hermes, a Orfeusz niech pamięta, że nie wolno mu oglądać się poza siebie. Poszli. Droga wiodła przez długie, ciemne ścieżki. Już byli prawie na górze, gdy Orfeusza zdjęło nieprzezwyciężone pragnienie: spojrzeć na żonę, bodaj raz jeden. I w tej chwili utracił ją na zawsze. Hermes zatrzymał Eurydykę w podziemiu, Orfeusz sam wyszedł na świat. Próżno się wszędzie rozglądał: nigdzie jej nie było. Nadaremnie dobijał się do bram piekieł : nie wpuszczono go po raz wtóry. Orfeusz wrócił do Tracji. Skargami swymi napełniał góry i doliny. Pewnej nocy trafił na dziki, rozszalały orszak bakchiczny i obłąkane menady rozerwały jego ciało na sztuki. Głowa spadła do rzeki i mimo że była już zimna i bez życia, jeszcze zmartwiałymi ustami powtarzała imię Eurydyki. Popłynęła aż do morza i zatrzymała się na wyspie Lesbos. Tu ją pochowano i na jej grobie powstała wyrocznia. Muzy, którym Orfeusz wiernie służył przez całe życie, pozbierały rozrzucone jego członki i pogrzebały u stóp Olimpu.