Moje refleksje.

Piszę teraz,ponieważ jestem smutna i jednocześnie zła na siebie samą. Piszę tu,ponieważ nie mam z kim o tym porozmawiać,ponieważ nie mogę już nikomu zaufać. Piszę,ponieważ wierzę,że przyniesie mi to ulgę. Człowiek czuję się tak,jak kreuje jego myśli.Moje są jak najbardziej negatywne,ale jest to ugruntowane. Meczy mnie moje zycie.Studiuję w dużym mieście i nauka pochłania mi czas doszczętnie. Mieszkam w dodatku w akademiku i całą akademicką rzeczywistością jestem przytloczona. Jestem w związku na odleglośc,dokładnie od roku. Gdy nie ma go przy mnie cierpię z samotności,a gdy już jest przy mnie,nie wiem,jak wykorzystac ten czas i dochodzę do wniosku,że my do siebie nie pasujemy-czy takie stwierdzenie jest wogóle możliwe? Nie potrafię rozmawiac z nim przez telefon. Jestem mloda,zdrowa,studiuję to,co chciałam,mam chłopaka,ale jestem nieszczęsliwa. Dlaczego?? odwróciłam się od Boga,to fakt. Chce mi się płakać....

możesz tak czuć,bo odzwyczailiście się od siebie

Dziękuję za komentarz,ja to czuję,że się oddaliliśmy,czy to znaczy,że ja kocham go za mało albo że moja miłość osłabła? Gdy o n mówi mi,że mnie kocha,a czyni to z radością i wiem,ze tak jest,ja czuję taką obojętność. Z drugiej strony,gdy wyobrażę sobie,że mogłoby go nie być,..nie ma takiej opcji.. To wszystko jest chore. Co ja mam robić? jak ratować ?

i płaczę...

Płacz jeszcze nikomu nie zaszkodził. ;) Nie umiem cię pocieszyć bo sam jestem w jakimś dziwnym momencie życia.. co prawda płakać mi się w tej chwili nie chce ale znam ten stan.. to przejściowe.

Dlaczego?? odwróciłam się od Boga,to fakt. ktosie modli ten ma lżej w życiu