brak powietrza

A co jeśli się kocha, ale wspólne mieszkanie powoduje, że nie mogę oddychać? Wizja, że będziemy przebywać w tym samym mieszkaniu przez następne x czasu, jest dla mnie nie do zniesienia. Jak rozwiązać ten problem bez rozwiązania związku? Czy ktoś ma podobne doświadczenia?

żyć chwilą a nie przyszłością.

miej swoj wlasny pokoj, ja tez bym nie chciala meiszkac z kims w jednym pokoju, a miec swoje wlasnne miejscie, meic sie gdzie schowac.

jestem przyzwyczajona, ze mam teraz swoje pokoj i jakbym mieszkala z mężem to tez bym tak chciala, tak chyba najlepiej. nie wyobrazam sobie przebywac non stop z jedna osobą, musze meic swoje miesjce, gdzie moge byc sama

Mieszkanie, choćby najmniejsze, musi mieć wyznaczoną przestrzeń wspólną i przestrzeń prywatną (choćby pół blatu biurka) - wtedy żyje się zdrowiej.

Takie są ustalenia - mam mieć własną kanciapę, gdzie rządzę JA. W praktyce to niestety trochę inaczej wygląda. Jako jedynaczka i byłe dziecko \"z kluczem na szyi\" strasznie ciężko znieść mi samo wyobrażenie o czyjejś obecności na STAŁE, a co dopiero fakt. Jestem po miesiącu mieszkania tak zmęczona, że przybijam czołem klawiaturę :/

Poza tym, kiedy wieszam (psychiczną) tabliczkę "nie ma mnie w domu", jemu się robi przykro i zapewnienia, że nie robię tego "przeciwko" niemu nie skutkują :(

to może do psychologa się wybierz.

rozumiem, tez bym tak miala. nie ejstem jedynaczka, ale siostra juz dawno sie wyprowadzila, mam swoj wlasny pokoj, gdzie jestem sama, moge robic co mi sie podoba i nie wyobrazam sobie jakbym miala dzielic z kims pokoj. a w przyszlosci jak ebde miec meza to owszem mozemy miec wspolny duzy pokoj, ale poza tym jeszcze jeden maly pokoj dla mnie, gdzie moglabym odpoczac, poprzebywac w spokoju

Psycholog mi zapewne powie, że to przyzwyczajenie. Jestem bardzo towarzyska, ale muszę mieć swoją jaskinię. Codzienność mnie zabija. Uwielbiam wracać do pustego mieszkania i sama decydować kto w nim jest i jak długo. Nie nadaję się do związków???

to zbiera się na powazną rozmowę o wspólnym funkcjonowaniu w związku i w przestrzeni

hanana ale to nawet lepiej wiesz, jak tak faceta czasem potrzymasz na dystans ;) nie znudzi sie tak szybko wiec spoko

nie przesadzajcie z tym psychologiem. moze i sa takie kobiety co uwieszą sie na facecie i moglyby byc z nim non stop, no ale nie kazdy musi meic tak samo.

hanana a ile ty masz lat ?

Nie musisz rezygnować zupełnie z przyzwyczajeń, ale niestety powiem teraz brzydkie słowo na K Kompromis :) Ty musisz iśc na ustępstwo i on, Ty zrozumieć jego, on ciebie daj sobie szansę, może okaże się, że polubisz "część wspólną" bardziej niż "część własną"

tą książkę, była niejedna. Facet jest kochany itp. i niby wszystko rozumie, ale potem i tak robi po swojemu. Czasami się czuję, jakby mnie traktował jak babcię z demencją, która sobie pogada, ale sama nie wie o czym i potem o tym zapomni :/ Tymczasem ja komunikuję, pamiętam o zasadach dyskutowania. Tyle, że dla mnie stan normalny to własna przestrzeń, a dla niego - wszystko wspólne. Normalnie niebawem zwariuję.

aleksandrja, hehe. 35, cholera. I jak dotąd skutecznie udawało mi się unikać wspólnego mieszkania :D

uspokoj sie i zachowuje sie dojrzale, pomysl jak ktos madry by sie zachowal w takiej sytuacji?

może ty jednak czasu potrzebujesz by pobyć ze sobą i zatęsknić za dzieleniem z drugą osobą życia, mieszkania, telewizora i czajnika ?

:) ja proponuje psychologa mi pomógł :> a mieszkamy z facetem w jednopokojowym mieszkaniu :>

Definitywnie potrzebuję potęsknić, ale on nie daje mi na to szansy. Jak wywalić go raz na jakiś czas z domu, żeby nie czuł się wywalany???

ciężka sprawa...

rrtrerereer, staram się być dojrzała. Analizuję swoje odczucia, zastanawiam się, skąd wynikają, pracuję nad sobą. Wynik jest jeden: muszę mieś trochę przestrzeni, mam syndrom "gonienia króliczka", itp. Jednocześnie doceniam to, jak fajny związek się zawiązał, bo kilka już przerabiałam. Nie chcę w żaden sposób ranić partnera, ale nic nie poradzę na to, że brakuje mi powietrza i MUSZĘ jakoś wywalczyć własny kawałek nieba. Tye że nie mam pomysłu w jaki sposób zrobić to bezinwazyjnie.

Ja proponuję zwiększyć ciśnienie powietrza.

A może powinniśmy sobie kupić kozę? Jak się jej pozbędziemy, docenię bycie we dwoje :D Czas spędzany razem jest fantastyczny, o ile nie jest to CAŁY czas.

W sumie... Hm, może go pobiję jego bronią? Pamiętam, jak go odzwyczaiłam od gadania ze mną rano: wyczaiłam poranek, kiedy nie chciało mu się nawijać i go napadłam z megasłowotokiem. Pomogło :D Zrozumiał, że to może nie być fajne... Więc jak zacznę mu WSZĘDZIE towarzyszyć? Wpadnę ze trzy razy dziennie do niego do pracy?? Będę mu wisieć za plecami, jak czyta gazetę? Leźć za nim, kiedy umawia się z kumplami, siedzieć mu na łbie, kiedy sprawdza pocztę czy grzebie w inecie... hm...

a nie możesz sama gdzieś wychodzić czasem? facet też cżłowiek i ma prawo posiedzieć sobie w domu potrzebujesz aż całego mieszkania dla siebie? Nie możesz np wyizolowac się w jakimś pokoju lub kąciku, z muzyką na uszach np?

kurcze jakbym siebie słyszała:( jest na to rozwiązanie ja jestem w długoletnim związku, ale razem nie mieszkamy:)

Jasne, że mogę. Jeżdżę sobie też z koleżanką (np. wybywam na miesiąc w dzikie kraje). Tyle, że jemu jest przykro, kiedy nie chcę go gdzieś zabrać, bo słyszy "nie chcę cię" zamiast "potrzebuję wyjść sama". Poza tym lubimy w zasadzie te same rzeczy, więc jak uzasadnić, że chcę do kina/spacer/rower/koncert/knajpa iść z kimś innym lub sama? Wyjątkiem są babskie spotkania. Tego żaden samiec by nie zniósł. Ale przecież nie będę mu zmyślać, że znowu się widzę z Fruzią czy Józią. Zresztą ja też czasami chcę spędzić wieczór sama w domu. Nie pamiętam, kiedy to robiłam...