Problem..

Witam. Mam 19 lat, od dłuższego czasu nie radzę sobie z życiem, straciło ono dla mnie jaki kolwiek sens, nic mi się nie chce, jeśli to tylko możliwe to odcinam się od rzeczywistości zamykając się w 4 ścianiach. Strasznie stresuje mnie kontakt z ludźmi. Gdy kupuje coś w sklepie strasznie trzęsą mi się ręce, pocę się, nie potrafię opanować stresu. Wystarczy, że wejde do jakiegoś budynku gdzie znajduje się wiecej osób to odrazu nie potrafię zapanować nad sobą...mam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą, że każdy jest przeciwko mnie...czuję się tak jakbym był napromieniowany. Coraz bardziej mnie to przerasta i pogrąża w depresje ? Prosił bym o jakąś rade, cokolwiek...Czuje się jak bym nie był sobą. Zawsze stresowały mnie publiczne występy, przemowy itp. ale teraz to już jest nie do zniesienia...Staram się z tym wszystkim jakoś walczyć ale ten stres mnie wykańcza..Z góry dziękuje i pozdrawiam.

nie jestes z czym s takim sam..Sa dwie mozliwosci,zwracasz soba uwage ludzi, bo jestes super charakterystyczny albo sobie wmawiasz,że sie patrza.Tak też moze być.Spróbuj myslec o czymś innym, skupiaj siena tym co masz robic, a nie na otoczeniu.Niech cel , do ktorego zmierzasz, nie wazne czy to wypad do sklepu czy do kina czy na spacer, koncentruj swoja uwage własnie na nim i tym co jest z nim zwiazane.Pomaga:))

im bardziej bedziesz sie odcinac od ludzi, tym bardziej problem bedzie narastal w ogole zastanow sie czemu az tak sie tym przejmujesz, dlaczego tak wazne jest dla ciebie co sobie ktos obcy pomysli codziennie widzi sie dziesiatki osob, myslisz, ze tak strasznie skupiaja sie wlasnie na tobie?

Do 1234567890mmmmmmmmmmmm tu akurat chyba jest to i to. Właściwie to w dużym stopniu możesz mieć rację, że poprostu sobie to wmawiam..Postaram się to jakoś zniwelować. Dzięki za podpowiedź, napewno sprawdzę. A do Sumienia...masz totalną racje. Wychodziło by na to, że jestem zapatrzony w swoje ego...ale to wszystko jeszcze jakoś przemknie bokiem, najgorsze są rozmowy..gdy w trakcie rozmowy włącza mi się opcja stres w głowie to czasami plote takie bzdety za które jest mi potem strasznie wstyd...Jeszcze raz dzięki za odpowiedź.

Zapomniałem dodać, że ten problem często pojawia się w rozmowach z kobietami.

ej ja Cię rozumiem! Fakt kiepska sytuacja i ciężko z sobą walczyć. Pociesze Cię że w Twoim wieku też się tak czułam. Poradzisz sobie. Może przeczytaj jakąś ksiazkę z samopomocy.

idź do psychiatry bo skończysz jako 30 letni bezrobony nieudacznik :O

Przykro mi to stwierdzić ale nie zbyt mnie to pocieszyło. A co do ksiązki to już ostatnio jakieś oglądałem. Do Brzydki Niski Beznadziejny - chciałem się przejść do psychologa ale nie mam na tyle odwagi. A co do tego 30 letniego bezrobotnego nieudacznika to troche przegiąłeś. Aż tak źle nie będzie. Nie mam zamiaru poświęcić kolejnych lat na ten stan w którym aktualnie jestem. Potrzebuje tylko krople pomocy (rad, czegokolwiek)..

sam mam 25 lat i jestem bezrobotnym nieudacznikiem a mam to samo co ty więc wiem lepiej :O

a nawet jak dostaniesz leki przeciw lękowe, rok terapii i się wyleczysz to i tak będziesz lata do tyłu w stosunku do rówieśników i pewnie nigdy ich nie dogonisz (jak przez swoje lęki zawaliłeś cośalbo czegośnie zrobiłeś) ho ho ho

Powinieneś walczyc z tym wszyskim, duzo wychodzic na spacery, basen, jakis bieg. Ogarnij troche sportu! Jestes niesmialy? Ćwicz jakies dialogi przed lusterm, moze wydawac sie to glupie ale mozna to tak opanowac. Twoja postawa powinna być stanowcza, nie kryj sie przed swiatem. Masz znajomych? Wychodz z nimi czesto. Odnosnie kontaktow z kobietami? Zacznij malymi kroczkami, zapytaj poporstu pierwsza lepsza dziewczyne o godzine i tyle nic wiecej, potem jak opanujesz ta technike:D zacznij normalnie rozmowe, nic trudnego:) glowa do gory

To że Ty tak masz to nie znaczy, że ja tak będe miał choć nie mogę tego stwierdzić w 100 % aczkolwiek będe się starał żeby tak nie było. pzdr

Do prowokator III - dzięki wielkie, po przeczytaniu Twojej wypowiedzi jakoś odrazu mi się micha ucieszyła.

Beznadziejny Ty to naprawde potrafisz pomagać haha Już jestem do tyłu, tak mi się wydaje ale chcę to za wszelką cene nadrobić.

Uzalanie sie nad soba nic tu nie da. Wszystko wymaga jakiejsc pracy, jednemu to przychodzi z latwoscia drugi musi poswiecic czemus troche wiecej czasu. Nie jestes gorszy od innych.

Zaczne od jutra wyruszając do centrum handlowego na zakupy (miałem to już wcześniej załatwić). Postaram się "normalnie" porozmawiać z ekspedietką, kimkolwiek. Zobacze co z tego wyjdzie. Jak narazie naprawde bardzo dziękuje za konkretne pobudzenie do działań. Niby kilka prostych słów, a właśnie na takie czekałem.