od miłości do beznadziejności.....

2 lata po slubie,na początku było ok, a teraz beznadzieja..zero rozmowy,zero zrozumienia,kłótnia pretensja i ciągle coś...jedno co sie udało to synek 4 miesięczny żyje dla niego...straszne,ale prawdziwe zastanawiam sie gdzie jest błąd,aby był związek w miare ok trzeba dwojga...co zrobić odejść?czy to jest rozwiazanie?...to sa dopiero problemy ach to zycie..daje w kość...

odejdź pukis młoda,chyba że pogadasz z małżonkiem i uda sie wam znaleźc jakieś rozwiązanie.odrobina dobrej woli...

nie jestem juz młoda ,mam 33 lata:(

e tam, młoda jesteś:) na pewno mogłabyś sobie znaleźc faceta. a czy wogóle nie było tak że po dziecku sie wszystko zmieniło?

własnie tak pojawiło sie dziecko i maż jest górą jestem usidlona zamknięta w czterech scianach jest mu na rekę..nie ma rozmowy jak tylko chce z nim o czyms popgadac to oczywiście mam mu dac spokój...liczy sie tylko jego mama i tata bo to jedynak przed slubem było ok ja 1 miejsce miałam a teraz...jest jak jest straszne tak myslę że wiele kobiet przechodzi przez to co ja teraz macierzynstwo do łatwych nie nalezy jak musisz liczyc tylko na siebie..rodzice 250 km także skazana jestem na całą ta sytuację a kłótni mam juz dość....musi byc zle aby było lepiej mam nadzieje ze jeszcze słonko zaswieci dla mnie ....

ja tez myslałem ze bedzie mi lepiej i cierpie od 12 lat:(

hmm kurcze a mąż nie jest przypadkiem dda? ja mam chłopa dda i wiem co to znaczy...wiesz nie obraź się ale może też jest tak że po urodzeniu dziecka zaniedbałaś się kompletnie,odsunełaś od niego? oni tego nie znoszą i bardzo dziwnie reagują...a może to po prostu naturalna faza kryzysu która minie mam nadzieję.a mówiłas mu że Ci źle? co Ci nie pasuje?

a co ci bede pisac,peqwnie sie cieszysz ze inni maja gorzej niz ty...

ej wcale tak nie pomyślałam:/ przykro mi ze masz taki problem.wiem że łatwo sie mówi odejdź.ale to nie takie proste.my kobiety mamy zbyt miękkie serca dla tych bydlaków

miałam podobnie, wytrzymałam 2 lata po urodzeniu dziecka i zrezygnowałam z dalszej walki. mój były też był jedynakiem i też na początku byłam najważniejsza, a potem jego mamusia wiedziała nawet co mamy w lodówce. bywał w domu rodziców sam, ja ostentacyjnie byłam zapraszana tylko na święta, do nas nie raczyli przychodzić wcale.. bo za daleko - w końcu mieszkaliśmy aż na drugim końcu Warszawy, faktycznie bardzo daleko..wnuka w tym czasie widzieli całe 5 razy. teraz jestem w cudownym związku z fantastycznym facetem.

tego wczesniej to nie ja napisałam...powiem tak zaraz po ciąży wziełam sie za siebie przytyłam 14 kg juz jest prawie ok cwicze przy nim dieta i wogóle dbam o siebie,fak pojawienie sie dziecka troche zmieniło nasza sytuację...jest zaborczy,ma swój tok myślenia..wielokrotnie myslałam o wyprowadzce ale coś mnie trzyma..cięzko mi tom w kilku słowach opisac przejeb....

no widzisz agnes-może sie udać:) przerwij to jesli cierpisz,ale ja to se moge gadać...sama tego nie potrafie

fajnie ze sie wziełaś za siebie,plus dla takich kobiet.nie dziwie sie że Ci ciązko,w końcu macie dziecko,jesteście rodziną.a na jakąs terapie nie zgodziłby się? czasem łątwiej jak osoba trzecia spojzy na problemy

wierze ze sie zmieni,ze nie bedzie mnie bił po twrarzy,ze w koncu zrozumie ze go kocham...dziecko potrzebuje ojca ...bede cierpiec dla dobra dziecka...kurwa to zycie jest pojebane:(

Boże dziewczyny muszę coś z tym zrobić...wczoraj kłótnia dziś zero telefonu od niego jak ja jak dziecko zero zainteresowania a do mamusi 10 telefonów typu co tam!!! nan już pomalutku dość...coś mnie trzyma nie wiem co strach..przed czym ze sobie nie dam rady...mam prace..znajomych...tkwić i czekać ze sie zmieni?

eee to Ty czy nie Ty?

masz znajomych czy przyjaciół?bo jeśli masz przyjaciół to na pewno dasz sobie rade:) to stara życiowa prawda-przyjaciele są ważniejsi niż jakies tam miłości

kurcze ktoś pisze w moim imieniu mój mąz mnie nie bije

domyśliłam sie;) często kretyni tak robią

ktoś pisze w moim imieniu 13;54

człowiek cały czas ma nadzieje i kurcze na tym sie kończy...moi znajomi wszystkiego nie wiedzą bo co tu opowiadać...

a potem stwierdzisz że pół zycia zyłaś nadzieją.jeśli jest Ci tak źle jak mówisz to odejdź.albo przynajmniej rzuć taki pomysł,ciekawe co zrobi.jak mu zalezy to stanie na rzęsach zeby Cie odzyskać

jestem na ulopie macierzyńskim powrót do pracy czerwiec...myslę to wpiz...zostawić pokazać ze mogłam pójsć do grudnia na wychowawczy wrócic do domu rodzinnego...mam dylemat straszny szkoda tylko synusia on jest najwazniejszy

wiesz,lepie zeby nie miał ojca niż ma mieć ojca hama.dobrze że wracasz do pracy

dzieki ze piszesz ze mna...

do usług;)

tak juz jest studia,praca,slub..dzidzius i koniec szczescia...jestem ciekawa ile trzeba czasu aby sie pozbierac po takim czymś...bo do tanga trzeba dwojga czyż nie? nic na siłę...

z mojego doświadczenia...pół roku.zerwałam związek który był dla mnie hmmm nie do uwierzenia! kochałam kretyna tak zę aż sie żyga chciało.ale jakoś dałam rade.świat mi sie zwalił na łeb.ale po pół roku zobaczyłam światełko:)

hhmm silna kobietka z Ciebie...zobaczymy jak u mnie wszystko sie rozegra...wiem ze jaka decyzje podejme nie bedzie mi lekko...

lekko na pewno nie będzie.ale potem będziesz mogła być z siebie dumna:)