moj beznadziejny przypadek

mam 22 lata i odkad zrezygnowalam ze studiów w maju 2008 tak do teraz siedze w domu. Nie wiem kompletnie co dalej robic z wlasnym zyciem, na jakie studia isc bo kompletnie nic mi nie pasuje i nie interesuje, nie wiem nawet co chcialabym robic w zyciu do pracy boje sie isc bo czuje straszny lek przed tym a szczegolnie przed nowymi ludzmi. Zmarnowalam tyle czasu i nadal go marnuje nic z tym nie robiac jestem z błednym kole i nie wiem jak z niego wyjsc i wiem tylko ze sama nie dam rady sie z tym uporac.. nie wiem co kompletnie robic wybaczcie za to uzalanie ale musialam to wyrzucic z siebie

tylko ja mam 3 lata wiecej niz ty to dopiero straszne bo kobieta w tym wieku powinna wiedziec czego chce a ja nie wiem zrobilam studium ktore w ogole nie jest mi potrzebne i sie nie przyda poszlam na nie bo wszyscy znajomi szli na studia a w domu nie chcialam siedziec i tak jak skonczylam w 2006 roku tak siedze w domu mialam jeszcze nic nie warty staz w biurze ale co z tego ? siedze dalej , maz mnie utrzymuje nie wiem co chce robic czuje sie beznadziejnie boje sie isc na rozmowe o prace boje sie odrzucenia

A ja zrobiłam 3 lata temu studia z chemii i tez mi sa niepotrzebne...Ale wbrew opinii publicznej "upadłam" niżej i zostałam fryzjerem...cały czas sie ucze a praca sama mnie znajduje...

mam 25 lat niby skończone studia a i tak nie wiem co robić :O i do czego bym się może nadawał i miał szanse ze swoją niesmiałością i niewygadaniem oraz średniawymi kwalifikacjami :O

Mam 22 lata i wszyscy widzą moją beznadzieję do tego stopnia, że nawet zatrudnić po znajomości mnie nie chcą.

no wiesz, w wieku 22 lat to malo kto pracuje.

W moim otoczeniu jakoś prawie wszyscy.

to już końcówka studiów ci ambitni, zaradni i inteligentni albo inżynierowie :P zwykle mają bez problemu pracę na 1/x etatu :D

to nie wiem jakie jest twoje wyksztalcenie. ja mam techniczne i nikt nie pracowal na studiach. po porostu studia zajmowaly za duzo czasu, nie dalo sie pogodzic.

pewnie jak gdzie ale gdzieśostatnio widziałem wypowiedź jakiegoś pracownika jakiejś tam polibudy o tym, że na ostatnim semestrze większośc ich studentów ma już pracę mniej więcej w zawodzie a pewnie co roku robą ankietę wśród studentów i jest tam takie pytanie :P

ze cos tam , gdzies tam kiedys tam... co za belkot.

powiedzcie mi, czy jest cos o czym marzyliscie jako dziecko lub kiedy byliscie jeszcze nastolatkami? Tzn. zeby kims byc, cos osiagnac? jak wyobrazaliscie sobie wtedy wlasne zycie? Ja mam 33 lata i wiem co to znaczy taki kryzys. Ja skonczyclam studia i magisterke po ktorej stwierdzilam ,ze nienawidze robic tego na co spedzilam 7 lat studiow! Mysla;am, ze umre z rozpaczy, mialam 27 lat na karku i czulam, ze przegralam zycie. Doslownie nie moglam z lozka wstac rano tak nie wiedzialm co ze soba zrobic. I wtedy zaczelam sobie przypominac czasy kiedy bylam nastolatka i marzylam o tym zeby byc lekarzem. Oczywiscie w wieku 27 lat zaczynanie studiow medycznych wydawalo mi sie nie do pomyslenia i jeszcze do tego cala rodzina mnie zniechecala, ze mi odbija bo przeciez mam fajny zawod (tylko ze ja go nienawidzilam). A teraz juz prawie koncze medycyne, ha ha!

no wlasnie ja tez jestem niesmiala i nie wygadana mam chyba fobie spoleczna a najgorszym problemme jest to ze nie wiem czego chce..

ciupcia gratuluje przelamania sie iw ziecia zycia za rogi:)

Mam tak samo z ta roznica ze jestem facet mam 26 lat zrobilem licencjat koncze magistra ale nie mam sily juz go konczyc i jakos utknal w miejscu. Pracuje ale i tak nie wiem czego chce i co mam robic jestem nie smialy wiecznie mam dola :(

smuutny ja tez mam wiecznie dola.. masz chociaz prace a ja siedze w domu i czas ucieka mi przez palce i nie mam nawet odwagi by cos tym zrobic

Ale ja niby probuje i to jest problem bo mi nie wychodzi a mowiac szczerze jest coraz gorzej czuje sie zmeczony takim zyciem mam dosc juz. Nawet rozmowy o tym mi nie pomagaja :(

nie ma co aż tak martwić przyszłością, 22 grudnia 2012r. przyjdzie koniec świata

smuuutny doskonale cie rozumiem bo tak samo czuje..

a może mała ucieczka od tego wszystkiego, tak na krótki czas, chwileczka zapomnienia i codzienności i problemach by pomogła??? jakiś wypad na weekend poza miasto lub do rodziny, krótki ale maxymalny relaks i odpoczynek???

spoko loko by pomoglo to na krotki czas ale wszytko pozniej by wrocilo tak jak bylo

czasami drobne zmiany w samym sobie pomagają otworzyć się na ludzi/świat np. zmiana stylu choćby ubierania się lub w pokoju/mieszkaniu może zdziałać cuda, wystarczyć nowe spojrzenie na życie, przez pryzmat czegoś, co nas cieszy i daje nam większą bądź mniejszą satysfakcje....

Ciekawe jak bedzie dalej... o swoich problemach moge mowic tylko jednej osobie inni mi nie uwierza i nie wezma tego powaznie stwierdza ze bzdury gadam ze sobie wymyslam cos bo mam dobra prace bo sie dobrze ucze bo jestem taki albo taki i powinienem brac z zycia pelnymi garsciami... a ja nie mam sil brac czegokolwiek jestem chyba jakas pomylka :(

znudzona zyciem a jaka jest Twoja sytuacja w domu??? gdzie mieszkasz?miasto/wieś/czy coś mniejszego? jak wygląda dokładniej Twoja sytuacja w domu? jaki masz kontakt z rodziną/znajomymi/przyjaciółmi? chciałabym Ci jakoś pomóc....

smuuutny też to czasami przeżywam, ludziom się wydaję, że jak człowiek ma pieniądze i np.dobrze mu się powodzi w sprawach materialnych to powinien być szczęśliwy, bo czego jeszcze mógłby ktoś taki chcieć skoro ma wszystko? a czasami brakuję tak niewiele, mi brakuję bliskiej, zaufanej osoby lub kilku fajnych znajomych z którymi mogłabym się spotkać... cóż nam po tylu "dobrociach" skoro nie mamy z kim się nimi dzielić??? aj, ludzie potrafią być beznadziejnie płytcy...

miało być np. w sprawach takich jak szkoła

smuuutny wiem jak to jest bo tez sie nasluchalam ze sobie to wszystko wmawiam jak juz sie odwazylam komus powiedziec o problemach i najlepiej mowic o tym komu ufasz spoko loko moja sytuacja w domu jest wporzadku nie mam na co nazrzekac, mieszkam w miescie do 80 tys ludzi, z mama mam najlepszy kontakt i z siostra ale z nimi nie potrafie jakos pogadac o problemie bo zaraz slysze cos sobie wmawiam i ze to jest kwestia nastawieniea itd.. znajomych duzo nie mam, mam jedna przyjaciolke z ktora trzymam najwiekszy koontakt a tak pozatym to nie mam nikogo.. dziekuje ci ze chcialbys mi pomoc

Dobrze z kims porozmawiac ale to nie zmieni sytuacji chyba ze ktos powie co konkretnie trzeba zrobic i pomoze to zrobic. Tu trzeba niezle wywrocic wlasne zycie do gory nogami bo obecny model zyciowy jest niedobry tylko czym go zastapic. Znajomych to ja tez mam nie wielu i to jest taki zamkniety krag praca-dom-szkola i coraz wieksze zmeczenie bo nie ma jak gdzie sie od tego uwolnic zeby odetchnac wylaczyc sie na jakis czas od codziennosci. Codziennosc meczy szczegolnie gdy sie w niej trwa samotnie...