tak to jest dziewica latawica

ja czekałam ze stratą cnoty na swojego chłopaka a on na mnie nie. może dla niektórych z Was to beznadziejny temat ale mnie strasznie to męczy, choć powtarza mi często że bardzo mnie kocha i jestem najważniejsza i wyjątkowa... zawsze jak zaczynam z nim o tym rozmawiać kończy się cichymi dnami, ja czuję się niezrozumiana a on niedoceniony. wiem, że muszę o tym z kimś pogadać, forum to trochę nieciekawe wyjście ale innego nie mam :P. czuję taką straszną nierówność między nami w tej dziedzinie przez to, choć wiem ze to pod innymi względami idealny chłopak dla mnie (przynajmniej tak teraz sądzę) i przez to nie mogę pójść na całość. są momenty, że zapominam o tym i cieszę się tym jak jest fajnie, ale wystarczy ze coś przeczytam na temat, ktoś coś powie i od razu wszystko wraca, myślę sobie że jestem jedną z wielu, nic wyjątkowego... wiem, że nie mogę od nikogo wymagać zmiany przeszłości, tym bardziej że decydując się na bycie z nim równocześnie akceptuję całą jego osobę. nie pytam czy mam z nim być, bo wiem że będę- żadne z nas nie chce rozstania, pytam jak mogę to zaakceptować? naprawdę chcę to zrobić, chcę mu powiedzieć, że go kocham i akceptuję całego, ale nie mogę tego zrobić i następnego dnia znów myśleć o tym co tam z kimś kiedyś wyprawiał. czy miała z Was któraś może podobną sytuację? w jaki sposób przestałyście o tym myśleć i zaczęłyście się cieszyć udanym związkiem?