depresja poporodowa ... do radosci daleko

Jestem mama dwuletniej coreczki... Czy jest to mozliwe, zeby depresja poporodowa tak dlugo sie utrzymala.Wczesniej nie zdawalam sobie sprawy i nie myslalam, ze moge ja miec, ale przypuszczam, ze to calkiem mozliwe... Nie jestem szczesliwa a powinnam... mam dach nad glowa, zdrowe dziecko, kochanego meza, i tylko przejsciowe male problemy finansowe.Powinannm sie cieszyc z zycia, ale niepotrafie. Wolam o pomoc, bo juz sobie nie radze panicznie sie boje, ze moje nastroje przejda na wychowanie mojej coreczki.Strasznie ja kocham i chce jej poswiecac swoj czas a jednoczesnie dobija mnie ta szara codziennosc-monotonia. Czasem czuje, ze zmuszam sie do wszystkich czynnosci.Nie pracuje opiekuje sie mala jak narazie nie jest to mozliwe,. zeby isc do pracy... w sumie sama nie wiem czy to by mi pomoglo.Nie cieszy miec juz nic a jesli juz to tylko na chwile. Mam straszna niechec do zycia ... niepamietam kiedy ostatni raz sie smialam mialam chwile dla siebie a przede wszystkim zrobilam cos dla siebie... Okropnie sie czuje z mysla, ze mam dosc wlasnego dziecka i zmuszam sie do opanowania tego wszyskiego... Pogubilam sie zgubilam droge do radosci z zycia