samobójstwo przez zaniechanie

Czy ktoś się spotkał z takim przypadkiem? Dla wyjaśnienia powiem o co mi chodzi. Samobójstwem przez zaniechanie jest np. sytuacja w której ktoś jest poważnie chory i świadomie zaniechuje leczenia, wiedząc,że doprowadzi go to do śmierci. Sytuacja o tyle komfortowa,że: a) nie musi dokonywać bezpośredniego aktu samobójstwa, życie decyduje za niego b) omija się procedury zwykle związane z samobójstwem - typu śledztwo prokuratorskie, problemy z katolickim pochówkiem, który w przypadku samobójców może być przez księzy utrudniony c) rodzina nie czuje się winna samobójstwu - ot, ktoś był chory i umarł - zwykła rzecz,ale nie powodująca u rodziny wyrzutów sumienia. Krańcowym przypadkiem samobójstwa przez zaniechanie jest niejedzenie i doprowadzenie do wyniszczenia organizmu.

jest samobójstwo? Może ten ktoś po prostu uznał, że przyszedł na niego koniec i jest z tym pogodzony?

Nie całkiem . Rzecz dotyczy żyjącej jeszcze osoby. Konkretnie mnie. Nie stać mnie niestety na gwałtowne działanie. Za tchórzliwa jestem.

Kiedyś myślałam o tym, co bym zrobiła, gdybym się dowiedziała, że jestem nieuleczalnie chora. Nie chciałabym podejmować niepewnego leczenia, które przynosi więcej cierpień, niż gdyby się o te kilka lat/miesięcy żyło krócej. Za dużo się naoglądałam i miałam do czynienia z takimi chorobami (rakiem). Ale to nie znaczy, że nie chcę żyć, czy jestem nieszczęśliwa. Jest mi dobrze na świecie, ale jak przyjdzie pora umierania - to przyjmę to z - mam nadzieję - godnością. Oczywiście różnie może być - to teraz tak myślę. Ale pewnie są też takie sytuacje, jak piszesz - ktoś, kto nie chce żyć - traktuje np. chorobę jako swój sposób na ucieczkę.

Fajnie,że mnie zrozumiałaś. Chcę tylko to trochę przyśpieszyć - przez niejedzenie. Czuję ogromną ulgę, wybrałam sobie już nawet czas - w sierpniu. Z trudem doczogłam się jeszcze te kilka miesięcy,ale muszę pokończyć pare spraw. Zastanawiałam się tylko, czy ktoś oprócz mnie wpadł na taki pomysł. Znikam.

coś mi ucięło i nie mogłam się potem połączyć z netem. Chciałam dodać, że liczą się intencje. Umieram - bo chcę się zabić, a nie mam odwagi. Umieram - bo przyszedł mój czas i nie chcę przedłużać. Na zewnątrz może to wyglądać tak samo, ale to Bóg oceni.

W moim przypadku pierwsza wersja. Bardzo sie cieszę,że nie piszesz żadnych bzdur, bo ja podejmowałam tę decyzję od 2 lat , to w pełni przemyślana i świadoma decyzja. Swoje piekło przeżyłam, jestem po 40-tce. Psychiatra nie pomógl a psycholog zniszczył ostatnią więź, która trzymała mnie przy życiu. Odebrał mi psychicznie moje dziecko, robiąc ze mnie egoistycznego potwora. Z fantastycznych relacji, jakie miałam z dzieckiem zostały gruzy po wypraniu dziecku mózgu. Zabrano mi w życiu wszystko, nie mam już rodziny, nie mam nikogo. Dziękuję ci za uwage i za to,że zechciałaś odpisać. Dziękuję za tę odrobinę serca i choć parę minut czasu. Smutne, ale jesteś jedyną osobą, która w ogóle zechciała się do mnie odnieść. Niech ci to, kobieto, wola wyższa wynagrodzi.

Ja też jestem po czterdziestce. Odpisałam - temat jest ciekawy - i sama o tym myślałam. Ale wcale nie pochwalam tego, co chcesz zrobić. Kiedyś myślałam o samobójstwie - dopóki nie dosięgły mnie prawdziwe nieszczęścia. To mnie wzmocniło - a może też to, że stałam się osobą wierzącą. Sama wiesz, że nic Ci nie poradzę. Bo co mogę? Będę o Tobie pamiętać - i mam jednak nadzieję, że skoro masz tyle siły i samozaparcia, żeby skończyć - to może starczy Ci jej i na życie? A może porozmawiaj z kimś mądrzejszym ode mnie - sama wiem, ile czasem daje spotkanie KOGOŚ. Nie wiem kogo - człowieka po prostu.

Nie pochwalam tego co chcesz zrobic,nie bede rowniez oceniac. Kiedys walczylam o zycie i trudno mi planowanie samobojstwa zrozumiec.