Moje życie, teraz i później. Jestem pewien jak będzie wyglądać....

Chyba z natury jesteś romantykiem. Wiadomo, że związki z mężatkami nie maja przyszłości - raz się wplątałem i dziękuje ;) postoję.

Wie o tym.

ja sie w nim "zakochałam" jak miałam 5 lat:) tylko to uczucie rosło wraz ze mna:) juz jest "ukształtowane" jakieś 5lat i nadal nie maleje, choc podejmowałam próby skończenia z tym,nie jedna i nie dwie:(:(a życ tak mozna, nawet trzeba, a ty autorze czytaj troszke:) nie okłamuje meza, on o tym wie, zna tego chłopaka,jak pisałam jestesmy najlepszymi przyjaciółmi i mysle ze nasze małżeństwo jest najtrwalsze przez to.Miłość to jak nieuleczalna choroba-ja cie podziwiam ze cos takiego napisałes, swoim pierwszym postem wyraziłeś to co ja mam ochotę wykrzyczeć całemu swiatu juz od tylu lat....

Kolega wczesniej chyba miał rację piszac, że takie przygody na dłuższa mete nie zdają egzaminu. Coż mogę napisać - przykro mi, że kochasz nieszczęśliwie. Mam tylko nadzieje, że Twoja deklaracja "samotności do końca" nie bedzie taka do końca ;)

przepraszam,za nieuwagę

Całusek dla Ciebie

Wy macie jeszcze szanse. Nikłą ale istniejącą. Moje zimne serce od roku męczy się kochając byłego przyjaciela. Byłego, bo chciałem zagłuszyć miłość krzywdzeniem ludzi. Mam to tylko dla siebie i chyba tak pozostanie. To śmieszne, wiem.

" I nie znajduje motywacji do nieczego innego poza tym, by myśleć o niej i o tym co się dzieje z jej życiem. Kocham, Kocham. Można mi mówić,że przejdzie,że się odkocham, że zapomne. Jednak ja wiem, że tak nie będzie. Bo nie jest tak już bardzo długo. Kocham, tęsknie... Jestem nieszczęśliwy i żyje nadzieją że się spotkamy, w niebie lub piekle, lub może wcześniej. I taki cel mi przyświeca. Jestem uczciwy wobec siebie, od tego zaczynam... Kocham!"-to dokładnie o mnie... serio płakać mi sie chce jak to czytam... to takie prawdziwe... jakbym była wierząca to bym żyła tylko tym ze po śmierci będziemy razem...

JP

A ja uważam, że nie można z powodu jednej nieszczęśliwej milosci nie dać szansy innym, nowym. A z drugiej strony może to właśnie TA milość, ta na całe życie :)

Twoje smutne pisanie odebralam bardzo osobiście, Ty piszesz o mnie, o nas, żadnych faktów, ale wszystko się zgadza. Jedno co mogę napisać to przepraszam.

Nie wiem, czy wszystko się zgadza, skoro mnie nie znasz, może to jakaś przenośnia. Ale, mnie takie wkrętki nie bawią. I jeśli odebrałaś to osobiście, bo jesteś w takiej sytuacji, to po cholerę cierpieć, skoro można rozmawiać od czasu do czasu. Jak dwoje normalnych ludzi. I nie godzę się na przeprosiny.

Nie wkręcam :) Tak jakos ta sytuacja w jakiej się znajdujesz, jaka opisaleś pasowala do tej, która jakiś czas temu miała miejsce w moim zyciu. Nie pomyslaleś o tym, że druga strona może bać się rozmowy, kontaktu z Tobą. O czym chciałbyś rozmawiać... Słowo przepraszam nic nie znaczy, wiem.

Ja też się boje. Tylko, milczeć jest najprościej. Trzeba rozmawiać. Zostaliśmy niejako też stworzeni do komunikowania się, nawet na bardzo trudne tematy

lisiczko a moze to jest fascynacja, podziw nie milosc

Moje życie i tak jest dość skomplikowane, "trudne tematy" skomplikują je jeszcze bardziej.

unikanie ich, na pewno nie ułatwi Ci życia.

Pewnie masz rację. Chcialabym cofnąć czas ale tylko czasami.

Ja, nie. Nie czasami. Robię to cały czas - w myślach. Wiem,że osoba, ta druga-ona, nie może chcieć cofać czasu cały czas. Bo jest z rodziną. I tak wierzę,że jeszcze coś się stanie.

Może ona, ta Twoja ona, uważa, że tak jest lepiej, że nie jesteście razem. Ty jesteś wolnym czlowiekiem, powinieneś być z kimś bez takiego "bagażu" życiowego jaki ma ona, może nie czuła się przy Tobie bezpiecznie. Wiele jest tych "może".

no nie wiem, wydaje mi sie ze fascynacja toteż podziw nie trwają tak długo...swoimi czasy zachwycałam sie Simonem Ammanem:) sadzę ze to cos duuużżżoo głębszego niestety:(

Zawsze mówiła,że podoba się jej mój spokój i pewność... Owszem, jest dużo może. Ale jedno jest typu, może warto porozmawiać, to nic nie kosztuje a może dać troszkę spokoju...

Mówic a czuć się bezpiecznie to jest różnica. Nie jest łatwo rozmawiać o tym co było a nie może sie powtórzyć. Masz z nią kontakt?

Obecnie nie mam, ale nie wyobrażam sobie by tego kontaktu nie było. Oczywiście,że jest niełatwo-ale próbować trzeba. A nie zasłaniać się milczeniem.

Wszystko ma jakis sens, nawet to milczenie. Musisz zrozumieć, że nie wszystko skupia się na tym jak Ty się czujesz. Ona też ma uczucia, zapewne. Takie "związki" z góry skazane są na wielkie rozstanie z jedną ze stron.

Ja o tym wiem... że nie wszystko skupia się na mnie. Ale do cholery chodzi o to by nie było pustki. Rozmowa.

A Ty kontaktujesz się z Nim?

Nie. Nie kontaktuje się z nim, nie widuję go. Tak jest, tak było łatwiej mi zapomnieć.

do na marginesie... czytam Ciebie i mam wrażenie,że to o mnie piszesz,o nas. Też jestem męzatką,mam rodzinę.Zakochałam się kiedyś, pare lat temu po uszy w moim przyjacielu.Nigdy bym nie przypuszczała,że tak się stanie.Ale cóż,życie lubi płatać figle. Byliśmy z sobą te kilka lat, on po tzw.przejsciach,ale sam. Był czuły dla mnie jak nikt na świecie,kochał bo to czułam,okazywał to na każdym kroku.Nie wierzyłam,że są jeszcze mężczyźni,którzy TAK kochają. Skończyłam to jednak bo byłam u kresu wytrzymałości.Mówiłam mu setki razy,że nie możemy być razem,bo oboje będziemy nieszczęśliwi.Teraz nie mamy ze sobą kontaktu od kilku miesięcy,a ja boję się odezwać a jednocześnie bym chciała,i chociaż go zobaczyć.Serce co innego,rozum co innego.Wiem,co czujesz.Mnie jest bardzo ciężko, i fizycznie i psychicznie.Nigdy go nie zapomnę,nie ma takiej opcji.A jeśli nie możemy być razem to ja nie mogę "blokować" go swoją osobą,może jeszcze kogoś spotka.Współczuję Ci serdecznie, i niestety nie mogę Ci pomóc.Czas goi rany ale nie w moim przypadku.W Twoim chyba też.Pozdrawiam.

http://www.youtube.com/watch?v=uU30WDlFSzg