Czy to źle, że chce się poświęcic wychowaniu dziecka ?

ty jestes debilka, kretynko,w dodatku bez ambicji :)

gratuluję wyobrażenia o ...wszystkim.. "w domu nikt wam nie szefuje" można wrócić do pracy i samemu być szefem, można też być kiepską i matką i nigdy nie być szefem..zgadłam?

Ja już jestem na wychowawczym 5 lat i jest ok. dziećmi nie miał by się kto zająć więc jak miałabym inaczej postąpić. Do żłóbka musiałabym dowozić dzieci 13 km w jedną stronę a czas oczekiwania 18 mies. żyjemy z jednej niewielkiej pensji i musimy być zadowoleni. Pieniędzy starcza na bieżące potrzeby i nie jest lekko ale się kochamy i damy radę.

sorry twoja wypowiedź musi być prowokacją - nie wierzę, że można tak debilnie rozumować..

to było do "ambitnej" odcjd..

jasne, jak ci mezus nie zalatwi kierowniczego stanowiska we wlasnej firmie (albo nie kupi sklepu, salarium etc ) to naprawde myslisz ze normalny pracodawca zatrudni kure domowa z przerwa kilka lat w zyciu zawodowym na odpowiedzialnym stanowisku? wez juz lepiej wroc do swoich pieluch bo jak widac o rynku pracy to masz male pojecie, ale czemu sie dziwic....

Rzeczywiście głupie rozumowanie odcj...dzieci muszą z kimś być w domu a to chyba nasz największy skarb. Ja też zamierzam jeszcze iść do pracy.

dobra, ale co ty z tymi pieluchami - dzisiaj są przecież pampersy, więc niewiele z nimi roboty dam ci radę - odpuść sobie, bo żal dupę ściska jak się ciebie czyta..naprawdę nie wierzę, że tak naprawdę myślę, to za głupie.. wiesz..jak się jest naprawdę dobrym - to nawet po 4 letniej przerwie wracasz do pracy i powierza ci się od razu kierownicze stanowisko (żeby trzymać się tego przykładu).. w końcu siedzenie w domu rozumu i wiedzy nie odbiera - oczywiście jeśli w ogóle się to ma...

...że tak naprawdę myśLISZ....

BRAWO!!!!!

i jeszcze jedno naprawdę ambitna kobieta rozumie, że należy dbać i swój rozwój i o dziecka, za które ponosi odpowiedzialność, ba powinna także umieć zadbać o dom, pozostałą rodzinę - jeśli jest. Mało tego - powinna dać sobie z tym radę. Moje wypielęgnowane, rozgarnięte dziecko także świadczy o mnie..

bo jutro spóźnię się do fabryki i mnie szef opierdooli dobranoć

że kobietę po pewnym czasie juz nie cieszy siedzenie cały czas w domu z dizeckiem? oczywiscie na kafe taka osoba zostanie wyzwana od wyrodnych matek itp. ale każdy człowiek potrzebuje urozmaicenia a nie monotonii! są kobiety, ktore lubią siedziec w domu i sie nim zajmowac no i OK ale są i takie, ktore chcą robic coś jeszcze poza tym i też maja do tego prrawo! Praca potrzebna jest nie tylko by miec pieniądze ale i by funkcjonowac w społeczenstwie bo kontakt z innymi ludźmi jest potrzebny (w koncu człowiek to istota spoleczna choć są oczywiscie odludki). Najgorsze jest to gdy ktos robi cos wbrew sobie i zmusza sie do czegos bo tego oczekują od niego inni, bo tak byc powinno itp.

do a co w tym złego więc tak: nie ma w tym niczego złego, że kobieta nie chce non stop zajmować się domem/dzieckiem - osobiście to rozumiem, sama nie znoszę ustawicznego latania ze ścierka o garach nie wspominając (brrr), i nikt tu nie mówi, że każda cokolwiek musi, ale jest coś takiego jak odpowiedzialność, co ma szczególne znaczenie w kwestii traktowania dzieci - należy zrobić wszystko, co możliwe dla jego dobra; odpowiedzialność, dojrzałość i powaga w traktowaniu spraw najważniejszych powinna podpowiedzieć matce, że warto w jakimś przedziale czasu nawet poświęcić się, żeby jemu było jak najlepiej - na wszystko jest odpowiedni czas i miejsce. Powiem ci prywatnie, że choć całe moje dorosłe życie byłam bardzo aktywna zawodowo w tym czasie kiedy miałam dziecko malutkie wszystko, no bardzo dużo podporządkowałam jemu. Co nie znaczy, że zrezygnowałam z siebie - zawsze dbałam o siebie, czytałam, a nawet w czasie wychowawczego dorabiałam (tłumaczeniami itp. pracami), miałam ponawiązywane różne kontakty i tak się zorganizowałam, że godziłam wszystko całkiem nieźle zarabiając.. I jeszcze jedno - rezygnując ze stałej pracy na korzyść malucha zrobiłam to - paradoksalnie - dla siebie, także z egoizmu - za radą mamy - dobrze dopilnowane dziecko w pierwszych latach - to mniejsze problemy potem, bo mniej choruje, jest lepiej, bo "po swojemu", "solidnie" ułożone, właściwie rozwinięte emocjonalnie, rozgarnięte dzięki czasowi i uwadze poświęconym jemu, wierz mi to procentuje i per saldo się opłaca, bo potem lepiej się prowadzi i wiele spraw funkcjonuje na zasadzie "samograja"..