Ojciec zawsze tepil we mnie ciekawosc i checi do nauki, dzis boje sie uczyc...

boje sie wyzwan, zmian, boje sie czytac, jak czytam to obejmuje mnie strach, bo powinien, sprzatac, generalnie robic cos fizycznie, duzo robic, zeby tylko robic, bo tak ojciec chce, nie uczyc sie, nie czytac, bo glupi bede, i uwazac ojca za bezblednego rodzica, ktora wychowal najlepeij, i nigdy nie powiedziec zle, ciagle chwalic, i wysluchiwac, pesymizmu jego zycia kazdego dnia, a jak nie slucham tego, mowie, ze przez to sluchanie o tym jak jest zle i niedobrze, trace energie, to sie obraza i mnie znow niszczy, a ja trace sily do czytania, i staje sie kazdego dnia taki jak on, coraz bardziej ograniczony, czlowiek, dla ktorego tylko codziennie kasa sie liczy, kupic cos do zarcia w markecie, telewizja, kosciol i tak caly tydzien

latwo powiedziec, ty zacznij sie bac caly czas, nie uda ci sie, wychowanie zmienia czlowieka i juz potem jest bardzo ciezko cos zmienic, mimo wielki staraniach, przegrywam :(

widze, ze nikt tak nie ma sam to zauwazam, wszyscy maja zupelnie inaczej, to ja musze to wszystko dusic w sobie i zyc z tym cierpieniem

ide cos zjesc, smacznego

nie urok to sraczka. Ja mam ojca po podstawówce, któremu strasznie zależało na moim wykształceniu. Z reguły za złe oceny dostawałam kablem. Idealnie gdy ma sie dobry przykład i właściwa postawe rodzicielska w jednym, ale nie często tak bywa. Walcz , bo wszystko jest do odkręcenia :)