Facet z którym jestem od ponad 6 lat bardzo sobie nagrabił

przez ossttanie miesiące tyle mi dołożył, że momentami czułam sie jak nikttt, zero szacunku. Nie chciałam go znać, wiele łez wylanych. Kiedy odczuł to że ja nie żartuje zaczał być miły -normalka. Ja staram sie być twarda, do tego stopnia że brało mnie obrzydzenie na facetów. Do momentu kiedy..mój Klient nie wysunął propozycji spotkania ze mną. Jest inteligentny, choć młodszy, stwarzam pozory że nie ma szans u mnie bo przeciez etykieta pracy na to nie pozwala. a mojego stałego partnera, ciągle jestem zła na niego i nie mam na nic ochoty z nim. Czy któraś z was była w podobnej sytuacji??

tu na forum pełno jest tematów,które pozakładały dziewczyny po przejściach.Ty jesteś koleją.Naprawdę nie wiesz co zrobić?Szkoda Ci tych 6lat z dupkiem a nie szkoda Ci 60,które możesz z nim spędzić?To jakieś chore.

Miłość jest chora. A kochające kobiety to masochistki. Wiem coś o tym.

NAjgorsze jest to że on kupił mieszkanie i chce żebyśmy raz\em go urządzali. Bije sie z myślami, jeśli mu odmówie będzie do mnie miał żal że został z tym sam. Z drugiej strony myśle sobie, że zasłuzył sobie na to i nie mam najmniejszej ochoty kiwnąc palcem w tym mieszkaniu. Nie chce żeby scenariusz sie powtórzył. A on teraz mi kwiaty kupuje i łasi się nawet nie krzyknie.. Co tu z robić z takim problemem?

Rzucić go w cholerę? Aż tak trudno to zrozumieć?

z facetem ,który jest miły na chwile.

bedzi dobrze