smutno żyć nie widząc nadziei na lepsze czasy

musze coś z siebie wyrzucić. Jestem 23 letnią mamą 3 letniego skarba. Mam męża z którym nie mieszkam prawie od roku- nie byliśmy sobie niestety pisani, mieszkam obecnie z rodzicami i synkiem i wiem że nie powinnam tak pisać ale mam chwile - ostatnio coraz częstsze, kiedy odechciewa mi się żyć. Nie chciałam wychodzić za mąż, tak się ułożyło i żałuję tego. Wychowuję mojego synka i to właściwie całe moje całe życie. Jestem samotna, bo oprócz maluszka nie mam nikogo. To takie przytłaczające czuć że nigdy nie przyjdą lepsze czasy- bo ja tak czuję. Próbowałam wiele razy wziąć się w garść i żyć normalnie. Ale prześladuje mnie poczucie zmarnowania życia sobie i dziecku. Codzienne obowiązki bardzo zredukowały moje kontakty z innymi ludźmi. Jeszcze jakiś czas temu wmawiałam sobie, że każdy ma swoją drugą połówkę i że ja swoją też kiedyś znajdę. Ale już w to nie wierzę, czuję że każdy mężczyzna mnie może zranić. Nie potrafie już pozytywnie zapatrywać się na przyszłość, za długo już czekam na lepsze czasy i straciłam nadzieję.