Nerwica lękowa boję sie wyjść z domu

Czy ktoś z Was to ma ?

a czego się boisz?

po prostu serce wali jak oszalałen ,nogi z waty, zawroty to jest straszne!

czy jestem tu sama i nie ma nikogo z z takimi objawami?!

Wiem, co czujesz, walczę z tym od lat. Długo to u Ciebie już trwa? jak sobie próbujesz radzić? Byłaś z tym u lekarza? Ile masz lat?

przepraszam, ale była właśnie siostra. Przyszła mi zrobić zakupy, bo ja od rana czułam paraliżujący lęk. U lekarza byłam, ale nic nie pomógł, tzn leki uspokajające i to wszystko.

Pozwól, że Ci coś doradzę, jako psycholog z wykształcenia i jako osoba, która od lat walczy z lękiem... Nie możesz popaść w całkowitą zależność od innych. Ja pozwoliłam się wyręczać, pomagać sobie we wszystkim, wszędzie się zawozić i odprowadzać. Doszło do tego, że bałam się wyjść sama przed blok, w którym mieszkałam. Obecnie jest znacznie lepiej, pracuję na pół etatu, mam blisko do pracy (bo komunikacją miejską wciąż sama nie jeżdżę), ale zdaję sobie sprawę, że za bardzo uzależniłam się od innych (zwłaszcza od męża). Wiem, że są momenty, kiedy naprawdę potrzebuje się pomocy i korzystaj z niej wtedy, ale jednocześnie jeśli tylko czujesz się na siłach, ćwicz wychodzenie, ćwicz samodzielność. U jakiego lekarza byłaś i jakie leki Ci przepisał? Powinnaś spróbować psychoterapii. Mnie nie pomogła do końca, ale mimo wszystko sporo mi dała.

A jak sobie radzę? Biorę 2 psyhotropy ( clonazepanum i propranolol na uregulowanie bicia serca) i z komórką przy uchu np rozmawiajac z siostrą idę do pobliskiego sklepu. Często nic się nie dzieje, a czasem muszę szybko wracać.

To dobrze działające leki, ale niestety uzależniają. Czy lekarz powiedział Ci, że nie powinnaś brać clonazepamu dłużej, niż 2 miesiące?.. Koniecznie powinnaś poszukać psychoterapii, a jeśli koniecznie będą Ci potrzebne leki, to lepiej brać przeciwdepresyjne z grupy SSRI, nie uzależniają tak jak przeciwlękowe i zwykle łatwiej je odstawić. Sposób z rozmawianiem przez komórkę jest bardzo dobry, sama czasem dzwonię do kogoś z bliskich jak np.wracam z pracy (mam ok.7 minut dość szybkim krokiem). Jeśli to Ci pomaga, stosuj to. Ja np.chodzę wszędzie z dużym parasolem, na którym czasem się podpieram, bo lęk powoduje u mnie uczucie silnych zawrotów głowy. Przestałam się tego wstydzić, co to kogo obchodzi w końcu?:-) Dzięki parasolowi mogę w ogóle pracować!

Wiem, że clonazepanum uzależnia i dlatego biorę praktycznie wtedy kiedy mam gdzieś wyjść, ale jeżeli już wychodzę gdzieś to bardzo blisko domu.

Rozumiem... A jeśli musisz iść czy jechać gdzieś dalej, to czyjaś obecność pomaga Ci? Bo ja np.mogę jechać/lecieć do innego kraju, pod warunkiem, że mąż jest ze mną:-p A sama to tylko ten kilometr niecały do pracy i gdzieś blisko do sklepu (ale supermarketów też się boję, sama do Tesco nie wejdę:-( )

Jeżeli gdzieś jadę to samochodem z kimś i ta osoba musi być przy mnie obecna np. w przychodni, w sklepie jakimś wiekszym. A jeśli chodzi o supermarket, to ja też tak mam :O, ale ostatnio byłam z koleżankami i stanęłam przed schodami ruchomymi i powiedziałam "dość dalej nie pójdę"Wyobraż sobie, że po 10-ciu min stania weszłam na te schody ?! Potem już chodziłam bez problemów po całym hipermarkecie, tylko ja starałam sie nie patrzeć przed siebie tzn wzrok skupiałam na swoich butach, zegarku, poreczach itp. jednym słowem nie patrzeć daleko, uwierz- pomaga. Acha w ub. roku na lotnisku te same metody stosowałam, bo już w samolocie czułam sie dobrze, ale miałam towarzystwo. Zresztą w ub. roku to dopiero te lęki się zaczynały.

Bardzo Ci współczuję, wiem, jak trudne jest życie z tym dziadostwem... Naprawdę powinnaś jak najszybciej skontaktować się z psychologiem, psychoterapia może naprawdę dużo dać...

Nastawiam się psychicznie na jutro żeby pójść nawet do apteki. Dzięki

o matko....no nareszcie ktos taki jak ja.......... a juz myslalam ze jestem jedyna z tym problemem...... ale ja mieszkam w malutkim miasteczku i tez nie wychodze z domu.......... boje sie............... nie wiem ....ludzi mi znajomych..... ale do innego miasta miedzy nieznanycgh mi ludzi pojade (samochodem) zrobie zakupy w supermarkecie itd.

tez tak kiedys mialam dwa razy.Balam sie wyjsc z domu...;/sama nie wiem czego sie balam, poprostu sie balam ludzi,ze beda na mie patrzec...nie potrafie tego opisac;/

ja tez sie boje tych spojrzen....

Moze dlatego,ze blam po maratonie alkoholowym i to dosyd dlygim, jakies 3 mieciace pilam codziennie(wakacje) tak sie w to wkrecilam,ze nie moglam przestac;/Moze te leki byly spowodowane piciem alkoholu.alkohol poglebia depresja wiec dlatego;/

mam to samo i nigdy nie mialem przez to dziewczyny . KAzdej dawałem kosza .

ja nigdy nie mialem zadnej depresji . Tylko czysta fobie .

Rozumiem to doskonale, to bylo straszne;/Sama siebie sie chyba wtedy balam...Poszlam tylko wtedy do salonu, podciagnelam roleta i gdy zobaczylam tych ludzi, natychniast ja opuscilam,wiem ze to moze wydawac sie smieszne, ale tak bylo,byla przelekniona, wylekniona i nie wiem co jeszcze;/

rolete

czy ktos wie , czym to moze byc spowodowane?Ja mialam tylko dwa takie przypadki(na szczescie)jakies dwa lata temu.Mam nadzieje,ze to nigdy sie nie powtorzy...;/

ja to miałam,lekarz zapisał mi doxepine,brałam kilka miesięcy,stopniowo zmniejszał mi dawkę,wyleczyłam się.

tez mialem leki ktore tylko pogorszyly sytuacje , bo dostałem po tym nerwicy i zaczelo mi szumiec w glowie cały czas

Ja właśnie na małym rauszu nie czułam lęku, ale to odpada, bo wiadomo czym grozi popijanie.

ale dla mnie to jest niesmowita choroba, ktora znakomicie niszczy ludzi , a raczej ich zycie ..

z tego co piszesz miałaś jednorazowy przypadek lęku? - zreszta po takim ciągu jak pisałaś to chyba normalne ;)

http://www.youtube.com/watch?v=t3CU4svdTXE&feature=related

sorry fdse - pomyliłam cie z kims innym