baz pracy w poczuciu beznadziejności

Witam Jestem 27 letnią mężatką,wyższe wykształcenie, 2 języki, mąż super, rodzina wspaniała, lepszej paczki przyjaciół mieć nie mogłam.Mieszkamy w małej kawalerce,ledwo sie tu mieścimy, ale jesteśmy ze sobą bardzo szczęśliwi.Dobrze się rozumiemy.Póki co dziecka mieć nie możemy,może kiedyś się uda.....wierzę w to.Muszę wierzyć. Piszę bo mam wrażenie, że w pewnym momecie się "zatrzymałam". Wszystko na początku szło gładko,znalałam wspaniałego mężczyznę, skończyłam studia, potem praca....no i właśnie tu nie do końca wyszło. Były szef okazał się bogatym chamem,nie bardzo szanującym kobiety w miejscu pracy.Postawiłam na szacunek do samej siebie,dałam wypowiedzenie.....teraz nie mogę znależć pracy.Obwiniam sie za to.Wszystko na głowie męża.Myślałam, że szybciej uda mi sie coś znależć a tu nic.Zaczyna mnie to bardzo przygnębiać.Nie wiem co mam ze sobą zrobić.Wsród znajomych kwitnie życie rodzinne i zawodowe. Obserwuję to z szacunkiem dla nich (udaje im się pogodzić tyle spraw i funkcjonować normalnie) i z życzliwością zarazem. Też bym tak chciała. Co ze mną jest nie tak?Czemu mnie nigdzie nie chcą?Chodzę na rozmowy,wysyłam swoje aplikacje,wydzwaniam i nic.Co ja robię źle? Może za mało się staram?Czy ktoś jest w podobnej sytuacji?Czy czuje sie tak samo beznadziejnie i niepotrzebnie? To moja wina.

dziewcyno! Jaka Twoja wina!!! jaka się pytam!!! Winna się czujesz, że masz szacunek do siebie? Właśnie takich osób brakuje. Dają się pomiatać, poniżać, za grosze (bo jakoś nie wierzę, że za okrągłe sumki). Biedni ludzie dają się poniżać i dają na to przyzwolenie. Skoro się źle czułaś, to dobrze zrobiłaś. Nie daj chamowi satysfakcji. A pracę znajdziesz. Spokojnie. W życiu tak jest. Raz górka, raz dołek. Byle zawsze do przodu. ciesz się tym szczęściem, które masz. A reszta przyjdzie sama. Wszystko w życiu dzieje się po coś. Może to dłuższe wolne jest Ci potrzebne po coś?