wstyd umierania

czy ludzie obawiaja sie mówic ze umieraja? czy bycie smiertelnie chorym to wstyd, tp powod do zamykania się w domu i urwania kontaktu ze swiatem. co sadzicie o blogach ludzi ktorzy ostatnie dni miesiace swojego zycia przelewaja do wirtualnej rzeczywistości.

czyli prawda jest ze temat ten jest nie wygodny nie komercyjny i nikt nic mądrego nie umie napisac,

jesli dotyczy kogoś z naszej rodziny lub znajomych to przykra ...ale jak słyszysz że ktos umarł albo zginał w wypadku to nie rusza cię to bo to codzienność...blogi osób umierających...hmm nie bardzo rozumiem, może jak ktos wie że mu zostało np 6 miesięcy to ma trochę inne spojrzenie ale nie uważam żeby dla mnie czytanie jakiejs obcej osoby która "czeka" na śmierć było interesujące...to po prostu jej zycie, w tym wypadku zapewne smutne, po co się dołować problemami obcej osoby skor i tak nic jej nie możesz pomóc..

To nie jest powód do zamykania się w domu i urwania kontaktu ze światem. Ale wiele osób tak robi, żeby zaoszczędzić cierpienia bliskim, znajomym. Oni zdają sobie sprawę z choroby, zdają sobie sprawę, że nic nie mogą zrobić i taki ukrywający się chory chce im zaoszczędzić zakłopotania wynikającego z faktu, że za jakiś czas tej osoby już nie będzie. Można to porównać do starych słoni, które opuszczają stado żeby umrzeć w samotności nie narażając reszty stada na oglądanie śmierci, której zwierze nie rozumie. Może w przypadku ludzi tez działa taki mechanizm obronny (żeby nie trzeba było małym dzieciom i osobom niedojrzałym psychicznie tłumaczyć przykrych rzeczy już teraz. Same się dowiedzą z czasem)

lnie chorzy czują wstyd... Z pewnością... Ty napisałaś mądrze... :O

Może oni chcą się uchronić przed wspólczującymi i ciekawskimi spojrzeniami, komentarzami i pytaniami.

czesc zycia i kazdy umrze, ale w naszej kulturze smierc jest tabu, ludzie sie jej boja i wstydza, bo nie rozumieja nawet zycia, a co dopiero smierci. Sa spoleczenstwa duzo lepiej podchodzace do smierci, gdzie traktowana jest ona normalnie, ale zwykle sa to spoleczenstwa o duzo bardziej rozwinietej duchowosci. W naszej materialistycznej kulturze wazne jest tylko to, co ma forme fizyczna, a przestrzen duchowa zostala zagospodarowana przez cwanych biznesmenow, ktorzy rowniez sraja ze strachu w obliczu smierci, wiec nikomu w tym pomoc nie moga. Dlatego udajemy, ze smierci nie ma i staramy sie przedluzyc zycie ciala na ile sie da, co oczywiscie dziala tylko na pewien czas... Jedno jest pewne, to doswiadczenie bedzie dane kazdemu, wiec dobrze jest zyc pamietajac o smierci, bez strachu ale madrze wykorzystujac czas, ktory jeszcze mamy w tym fizycznym ciele.